Mε αφετηρία τη νέα γέφυρα του ποταμού Βοιδομάτη
στη διαδρομή απο Αρίστη για Πάπιγκο
ξεκινήσαμε τη μιάμισης ώρας διαδρομή ράφτινγκ
με κατάληξη το παλιό πέτρινο γεφύρι κοντά στην Κόνιτσα
Η αφετηρία ένας τόπος μαγευτικός..
Σαν βγαλμένος απο παραμύθι με ξωτικά και νεράιδες
Στέκω ακίνητη και κοιτάζω γύρω μου
συνεπαρμένη..
Είναι απο τα ομορφότερα τοπία που έχω συναντήσει..
-Ελα μην αργείς ακούω να με φωνάζουν
-Λιγο ακόμα.. λίγο ακόμα... έρχομαι..
Και ας με διαπερνάει ως το κόκαλο η παγωνιά...
Μα είναι μια στιγμή που ξέρω.. δεν θα ξαναζήσω..
Τι πειράζει λίγη παγωνιά..
τι πειράζει λίγη καθυστέρηση..
Νερά σμαραγδένια με έντονο κυανό χρώμα
που αιτιολογούν πλήρως το χαρακτηρισμό του ποταμού
ως του καθαρότερου και ομορφότερου της Ευρώπης..
Ο τόπος γεμάτος πλατάνια με ρίζες που ασφυκτιούν και πετάγονται στον άερα
φύλλα ξερά πεσμένα σχηματίζουν ένα καφεκιτρινο χαλί
και με το κάθε φύσημα του αέρα στήνουν χορό
μπερδεύονται με απόκοσμους ήχους , σκιές, ανάσες, μυρωδιές και χάνονται
και χάνεται μαζί τους ο λογισμός μου..
Ενα φύλλο κυλάει μπροστά μου πάνω στο νερό..
Μου αρέσουν τα ποτάμια γιατί δείχνουν το δρόμο προς τη θάλασσα
Βλέπω τον εαυτό μου πάνω στο κίτρινο φύλλο
Μια μικρή σταγόνα βροχής σε μια σχεδία σε σχήμα πλατανόφυλλου..
Αφήνομαι να με οδηγήσει...
Δεν ξέρω τι με περιμένει..
Δεν ξέρω αν υπάρχει γυρισμός..
και νιωθω απαλή και αέρινη..
συμπυκνωμένη, μικρή..
ένα με τη γη..
ένα με τον εαυτό μου...
πιότερο αδύναμη..
λιγότερο δυνατή...
