Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

ένα λιθαράκι...





Kάθεσαι στην κάμαρά σου αναπαυτικά ...
Ξεφυλλίζεις τα βιβλία σου, τη μόνη συντροφιά που σου δίνει χωρίς ανταλλάγματα
Κρατάς και σημειώσεις.. Η σκέψη σου ταξιδεύει και πιο πέρα από αυτά που γράφεις..
Ανασκαλεύεις αναμνήσεις και κομμάτια ξεχασμένα δικά σου..
Και γράφεις κατεβατά ολόκληρα.. έπειτα τα διαβάζεις και όταν κάτι σε χαλάει τα σκίζεις και γράφεις άλλα..
Και χαμογελάς αυτάρεσκα πάνω από τα γραπτά σου..
Και νιώθεις όμορφος/η ..πολύ όμορφος/η.. Αξιος/α ναγαπήσεις και ναγαπηθείς..
Μα όχι.. κουνάς το χέρι σου πέρα δώθε σαν για να διώξεις τις ανώφελες σκέψεις..
Είσαι καλά.. τίποτα δε σου λείπει..

Στη μοναχικότητα.. εκεί κρύβεται η ύψιστη ελευθερία.. η αληθινή ευτυχία ..

κάθε άλλη απόπειρα μόνο μάταιη μπορεί να αποδειχτεί.. το έχεις ζήσει.. το έχεις νιώσει ...
Σηκώνεσαι αποφασιστικά και φτιάχνεις καφέ…
Κάθεσαι να τον πιείς στην αφόρητα τακτοποιημένη κουζίνα σου..
Μηχανικά ακουμπάς την παλάμη σου ανοιχτή σαν βεντάλια πάνω στο τζάμι του τραπεζιού..
Χαζεύεις ένα ένα τα δάχτυλα του χεριού σου.. τις φλέβες που ασφυκτιούν φυλακισμένες κάτω από το δέρμα σου..
Χαζεύεις το τζάμι που θολώνει απο τη ζέστη του χεριού σου..
Εχεις προσέξει ότι κάποιες φορές οι φλέβες στη ράχη της παλάμης σου διακρίνονται εντονότερα χωρίς να μπορείς να προσδιορίσεις το λόγο που αυτό συμβαίνει..
Ισως θα έπρεπε να ρωτήσεις κάποιον γιατρό να σου λύσει αυτή τη χρόνια απορία..
Ξάφνου τότε, βλέπεις την παλάμη σου να ανασηκώνεται αργά να ανεβαίνει στο ύψος του προσώπου σου ..
Να γυρνάει ανάποδα και...
Μία, Δύο, Τρείς εισπράττεις άναυδος/η τρείς υπέροχες μούτζες
Και στ αυτιά σου αντηχεί και πάλι εκείνη η μπάσα φωνή του..
-Δεν ωφελεί!!!
-Αφού το ξέρεις!!! Πως κάθεσαι εκεί και περιμένεις!!! Περιμένεις και αφουγκράζεσαι με τεντωμένο το αυτί σου...
Ενα τηλέφωνο, τον ήχο από ένα μήνυμα στα εισερχόμενα του κινητού σου, το εικονίδιο με το κλειστό φακελάκι στο mail σου..
περιμένεις και αφουγκράζεσαι έναν ήχο, μια φωνή από τα έξω, από τους έξω..
μια επιβεβαίωση, μια υποψία ότι κάποιος σε νοιάζεται, σε σκέφτεται, σε θέλει ...
Και άσε τι λένε οι σοφοί.. Οι σοφοί δεν είχαν χρόνο για σχέσεις..
Το γεγονός είναι ότι εσύ κάθεσαι εδώ και περιμένεις, με ολόκληρο το σώμα σου ολόκληρο το είναι σου και αν θες να ξέρεις αυτό σε κάνει να διαφέρεις απ τους νεκρούς…

Αναπηδάς από την καρέκλα σου δίνεις μια στο τραπέζι κάνοντας άνω κάτω την απελπιστικά τακτοποιημένη κουζίνα σου ενώ μια άγρια χαρά σε κυριεύει .. και χαμογελάς... παίρνεις βιαστικά το πανωφόρι σου και ορμάς έξω στους δρόμους, σκοντάφτεις δήθεν τυχαία στον πρώτο περαστικό που συναντάς
Για καλή σου τύχη σου ανταποδίδει με ένα πλατύ χαμόγελο
Παίρνοντας θάρρος ..
-Χορεύετε τον ρωτάς?? Δεν προλαβαίνει να απαντήσει ..
Καταμεσής του δρόμου δύο "τρελοί" χορεύουν ταγκό στο ρυθμό μιας ανύπαρκτης μουσικής..
Περαστικοί πηγαινοέρχονται με αντιδράσεις που ποικίλουν κιεσύ αλαλάζεις..

Μη στέκεστε!!!

Ελάτε να βάλουμε όλοι ένα λιθαράκι να ανατρέψουμε το κατεστημένο που μας συρρικνώνει.. δεν χρειάζεται να είναι ογκόλιθος.. ας είναι ένα λιθαράκι..
Αρκεί..
Αρκεί που ο χρόνος τελειώνει...

17 σχόλια:

logia είπε...

αρκει να καταλάβουμε τα μέσα μας
αρκει ν΄απλώσουμε χέρι να χαϊδέψουμε την ψιχάλα
αρκεί να θέλουμε...

ανέμη είπε...

Σκύψε μες στο βιβλίο σου,
μη ζητάς προβλήματα,ρωτήματα,
όλα να τα καταλάβεις
μόνο την καρδιά σου να ρωτάς
μην παύεις.

Κωστής Παλαμάς

Τί να πω... ΖΕΙΣ

ΑΓΓΕΛΙΚΗ είπε...

Σταγόνα μου μελαγχολική και προβληματισμένη, Καλό σου Χειμώνα.
Το λιθαράκι σου, μπορεί να είναι έρημο μέσα στην γκρίζα μονοτονία της άμμου, μα είναι τόσο ξεχωριστό!
Λάμπει και ξεχωρίζει! Προκαλεί το κάθε χέρι να τ' αρπάξει, να το ζεστάνει στη χούφτα του και να το φυλάξει σαν δυσεύρετο πετράδι ατίμητο και σαν ενθύμιο αγαπημένο από μια βόλτα στην ακρογυαλιά του ιδεατού.Σε φιλώ

AERIKO είπε...

"Γράφεις;"
-" Όχι...διαβάζω ένα ποίημα στα μάτια της"
Nα διψάς και να βυθίζεσαι στη μοναξιά. Nα η δύναμή σου...Eγώ κι ένα λουλούδι, νικήσαμε το χρόνο..Γ.Δ.

Το λέω συχνά και ισως καταντώ κουραστική μα..οι άνθρωποι σήμερα το αυτονόητο το λένε ουτοπια.Την πιο μεγάλη μοναξιά την δημιουργούν οι παρούσες απουσίες.Kαι Ναι υπερβαίνουμε τον εαυτό μας όταν αγαπάμε και αυτοσχεδιάζοντας προκαλούμε τη στιγμή μας.
Υπέροχο αυτο που διάβασα πολύ "δικό μου".Να είσαι πάντα καλά βροχούλα της ψυχής.Όμορφο βράδυ εύχομαι.:))

σταγόνα είπε...

logia,
τα χέρια όταν απλώνουν σε προέκταση της καρδιάς βρίσκουν το δρόμο..
σευχαριστώ για το ζεστό σου αποτύπωμα:)

σταγόνα είπε...

Μικρή μου άγονη,
Λες να τη χτίσουμε ποτέ??
τη γέφυρα που ενώνει το μυαλό με την καρδιά?
σε φιλώ και εύχομαι για σένα:)

σταγόνα είπε...

Βλέπεις Aγγελικούλα μου??
ό,τι έρημο ξεχωριστό..
ό,τι ξεχωριστό έρημο..
αυτό είναι το τίμημα...
ευχαριστώ για το ξεχωριστό λιθαράκι που ακούμπησες στο κατώφλι μου:)

σταγόνα είπε...

Μαγισσούλα μου,
Εσύ όταν καταθέτεις εγώ δεν θέλω να μιλώ..:)
ειδικά όταν εντοπίζουν το σφυγμό μου δεν παίρνω ούτε ανάσα:):)

fractal είπε...

¨Ενα ξέφρενο βαλς στη μέση του δρόμου , με τον πρώτο τυχόντα άγνωστο περαστικό....Μμμμμμμ....Μου έβαλες ιδέες τώρα..
Μα εδώ στο χωριό μου είναι όλοι γνωστοί.

Ένας ακόμα λόγος να φύγω.

σταγόνα είπε...

φρακταλ,
αν είναι να μη φύγεις να έρθω εγώ να σε χορέψω.. άγνωστη θα μαι :P:P
χεχε στο "λιβάδι¨" εσύ κιεγώ
σ ένα ξέφρενο χορό!!

Epicuros είπε...

Σοφά τα λόγια. 'Ομορφη, στην απλότητά της, η φωτογραφία. Μπράβα!

Νίκος Διακογιάννης είπε...

Γι' αυτό το λιθαράκι είναι που αγωνιώ κι εγώ μεσα απ' την εργασία μου με τα μικρά παιδιά. Όσοι πεθύμησαν κοτρόνες, απογοητεύτηκαν αμέσως καιίσως κλείστηκαν στον εαυτό τους ή αναθεματίζουν. Καλημέρα από τη Νϊσυρο.

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Νά βάλουμε ένα λιθαράκι ,τόσο μεγάλο όσο χωρά στην παλάμη του καθενός...

Υπεροχο το μήνυμα της ελέυθερης ανάγνωσης και κατανόησης του κειμένου σου από τον αναγνώστη.

Διακριτή η διαφορά της αξίας της"Μοναχικότητας" από εκείνη της "μοναξιάς" Η δεύτερη σημαίνει μόνο την απουσία μιας παρουσίας.
Η πρώτη υποδηλώνει την απόλυτη πληρότητα . Σου την εύχομαι.

Με την αγάπη μου.
http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr
http://pygemos.blogspot

σταγόνα είπε...

Βασίλη,
στην απλότητα γίνεται πιό ευδιάκριτη η ομορφιά..
σευχαριστώ για το πέρασμά σου:)

σταγόνα είπε...

Nικόδημε,
δεν αμφιβάλλω για σένα..
ειναι τυχερά τα μαθητούδια σου.. είμαι σίγουρη γιαυτό:):)

σταγόνα είπε...

Λυγερή μου
συμβαίνει να μπερδεύουμε αυτούς τους όρους μαναξιά-μοναχικότητα
πολύ σωστά το είπες.. η μοναχικότητα δεν είναι κενό..είναι πληρότητα.. δεν είναι άδεια..πλημμυρίζει..
σευχαριστώ για την ευχή σου:)

Καραβάκι είπε...

Δυνατός όποιος μπορεί να έχει παρέα του την μοναξιά...Αυτό μου έμαθε η ζωή σταγονίτσα μου.Σε φιλώ.Υπέροχη η αύρα σου μέσα από τις λέξεις σου...