Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

στην κατηφόρα...





Καιρό τώρα σε παρακολουθώ
Μια ρέουσα κραυγήπου γοργά κατηφορίζει..
Φεγγίζει η ψυχή σου....
πληγή ορθάνοιχτη που στάζει
Άδεια κοχύλια τα μάτια σου
και η νύχτα βρήκε τόπο να φωλιάσει
Άδειο και το κορμί σου.. παγωμένο..
σαν σπίτι ερειπωμένο που μέσα του πια κατοικούν
άνεμοι και άγρια πουλιά
Αμφίβολα ήταν πάντοτε και τα όνειρά σου όπως οι σχηματισμοί που
διαγράφουν τα σύννεφα... κι έπειτα χάνονται.. και ο νους σου θολωμένος ψάχνει
στις γειτονιές του απείρου να τα βρεί..
O κόσμος γύρω σου που με μάταια υλικά είχες χτίσει
καταρρέει...
Καταρρέεις κιεσύ
και δεν θέλεις..δεν μπορείς πια να νιωσεις την αιτία...




Νικημένη απ τον τέλειο πόνο σου
Υψώνεις τα χέρια στον ουρανό
Δως μου θεέ μου το χέρι σου
Μέσα στη γύμνια μου κρυώνω
Κι έξω στους δρόμους φυσάει και βρέχει μόνο μοναξιά..



Ανθρωποι αργοσβήνουν δίπλα μας με ψυχές σακατεμένες
επειδή κανείς δεν βρέθηκε όταν έπρεπε να τους μπολιάσει με αγάπη ...

Ας μπολιάζουμε με αγάπη τα παιδιά μας..
Εκείνα είναι που κρατούν στα χέρια τους την τύχη του κόσμου μας...




28 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

... τί ομορφιά στην εικόνα και στο λόγο! οποία τρυφερότητα!
...κι εδώ βρέχει, μ' ένα αγέρα που λυσσομανά...
... κάποια στιγμή, η βάρκα θα ανοιχτεί στο πέλαγος, ήρεμη, ευτυχισμένη...
Να είσαι καλά,
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Αχ, πολύ όμορφες οι σκέψεις σου.
"Μπολιασμένα" τα στέλνουμε τα παιδιά μας στην κοινωνία αλλά γυρίζουν "συννεφιασμένα" από την αδιάφορη έως σκληρή αντιμετώπιση

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

marianaonice είπε...

Αχ μη μιλάς για σακατεμένες ψυχές...
γιατί νοιώθω να καταρρέω...
τι όμορφα που κεντάς τον πόνο, στον καμβά των υπέροχων εικόνων σου, που φανερώνουν κομμάτια του συννεφιασμένου ουρανού...

Πολύ όμορφο!
:))

Μηθυμναίος είπε...

… κι έξω στους δρόμους φυσάει και βρέχει μόνο μοναξιά… Άνθρωποι αργοσβήνουν δίπλα μας με ψυχές σακατεμένες επειδή κανείς δεν βρέθηκε όταν έπρεπε να τους μπολιάσει με αγάπη...

Κι εγώ υψώνω, όχι τα χέρια μου, παρά τη φωνή μου στον ουρανό κι εκλιπαρώ: Βρέξε, Θεέ μου, μήπως και ξεπλύνεις με την βροχή σου την ντροπή μας...

Α, ρε Σταγονίτσα κέντησες πάλι!!!

AERIKO είπε...

Aπλά υποκλίνομαι στην ομορφιά της αλήθειας σου..της αλήθειας μας..
Όμορφο Σ/Κ εύχομαι απο καρδιάς.!:)

Roadartist είπε...

Πάρα πολύ όμορφες οι σκέψεις σου.
Δεν είναι η πρώτη φορά που περνώ, αλλά δεν σχολίαζα.. Ήθελα το χρόνο μου.. Πολύ αλήθεια διακρίνω εδώ και να ήξερες πόσο μου αρέσει και το εκτιμώ. Οι φωτο δικές σου?
Να είσαι καλά. Φιλιά.

ανέμη είπε...

Νιώθω ότι στέρεψα από λόγια, αγαπημένο μου... στέρεψαν όλα.. και οι σκέψεις.. μόνο που σ'αγαπώ πολύ κι αυτό μου φτάνει.

Άιναφετς είπε...

Η καλή μου σταγονίτσα πονάει και μαζί της πονάνε και οι φίλοι της, συννεφιασμένος ουρανός...θα έρθει καταιγίδα, θα ξεπλύνει την σκονισμένη και λερωμένη γη και μετά θα καθαρίσει ο ουρανός, όπως γίνεται πάντα, καλή σου δύναμη, αγαπημένη μας νεραιδούλα.
Πήγαινε στο blog του Παραμυθά, (από μένα μπορείς), έχει ένα ποίημα και ένα τραγούδι που είμαι σίγουρη, ότι θα μιλήσει στην καρδούλα σου. ΑΦ...

σταγόνα είπε...

Aστοριανή μου,
με τιμά η παρουσία σου εδώ και τα καλά σου λόγια..
Σευχαριστώ!!!
Εχω έρθει 3 φορές στην Αστόρια.. φεύγοντας ήταν σαν να φεύγω απο μια γωνιά της πατρίδας μας..
Σπάνια θέλω να ξαναγυρίσω στον ίδιο τόπο.. Η Νέα Υόρκη έχει μια μαγεία που με κάνει να θέλω να ξανάρχομαι..Να ειστε όλοι καλα εκεί

σταγόνα είπε...

Γλαρένια μου,
όταν ο πυρήνας είναι συμπαγής, μην τα φοβάσαι.. θα βρουν το δρόμο τους..
Σε φιλώ

σταγόνα είπε...

Οχι βρε Μαριάννα μου.. μη μου καταρρεύσεις κιεσύ.. Σου ειχα αφήσει σχόλιο σαυτή σου την ανάρτηση αλλά τώρα που μπήκα δεν το είδα.. μάλιστα όταν έγραφα αυτή τη φράση εσένα είχα στο μυαλό μου..
δύναμη σου εύχομαι

σταγόνα είπε...

Η ζωή κεντάει Στράτο μου.. Η ζωή.. πότε με μαύρη κλωστή, πότε με άσπρη πότε με χρωματιστή..

σταγόνα είπε...

Αερικό μου με κάνεις και κοκκινίζω μέσα στην κόκκινη πυτζάμα μου:)
H ευχή σου έπιασε για το σκ:) σευχαριστώ!!

σταγόνα είπε...

Roadartist
είναι πράγματι αλήθεια και οι φωτο είναι πάντα δικές μου όταν βάζω ετικέτες "φωτογραφία"
κιεγώ σε εκτιμώ πολύ και όταν λέω κάτι το εννοω..:)

σταγόνα είπε...

Αγονη αγαπημένη μου..
τίποτα δε στερεύει ποτέ παρά μόνο με το θάνατο..
μόνο για λίγο ξαποσταίνει...
κιέτσι μπορεί και νιωθει τη χαρά της απογείωσης όταν θά ξανάρθει..
Να προσέχεις ξερολιθούλα μου..
κιεγώ σαγαπώ:)

σταγόνα είπε...

Τι καλή μαγισσούλα που είσαι.. πονώ μαγισσούλα μου για κάποιον που δεν μπορεί να διαχειριστεί τα προσωπικά του αδιέξοδα και παρασέρνει και άλλους στον φαυλο κύκλο του..
κιεγώ που απεχθάνομαι τα αδιέξοδα, σε αδιέξοδο βρέθηκα μη μπορώντας να κάνω τίποτα.. γιατί κακά τα ψέματα αν δεν απλώσουμε εμείς πρώτοι το χέρι στον ευατό μας κανένας δεν μπορεί πραγματικά να βοηθήσει..
Τρέχω στον Παραμυθά!!!

Ανώνυμος είπε...

ναι έχεις δίκιο..μόνο με το θάνατο στερεύει...
καληνύχτα:

Μαριγούλα

ΑΓΓΕΛΙΚΗ είπε...

Συμφωνώ Σταγόνα μου. Να δείξουμε στα παιδιά την αγάπη.Φιλιά

Τάκης Τσαντήλας είπε...

"Μακριά απ΄τη δίνη του καιρού
στη ροή της θάλασσας
ανθοφορεί το όνειρο
η μυθική αστροφεγγιά με τις πηγές και με τους καταρράκτες
τα αντίδωρα ποιήματα.."

Όμορφες οι λέξεις σου Ελένη μου
τρυφερές δροσοσταλίδες
ραίνουν απαλά τις αισθήσεις μας..
Καλή σου μέρα..

logia είπε...

Ας μπολιάσουμε με αγάπη τα παιδιά μας!!!
Η σωτηρία μας!!!

fractal είπε...

Βροχούλα

Γέμισες υγρασία την ψυχούλα μας.
Πως να μην σε αγαπούμε?

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Όσο η γειτονιά του κόσμου κατακλύζεται από μοναξιά,αδιαφορία,
απομόνωση, τόσο οι καρδιές
αφυδατώνονται από τρυφερότητα,
αποτετανώνονται,πετρώνουν.
Γι αυτό ψυχάλιζε, βροχούλα μας Αγάπη και Καλοσύνη παντού,μέχρι εκεί που φτάνει η χάρη σου για να βρίσκει θαλπωρή η ψυχή μας να φωλιάζει.

Καλή μέρα με αγάπη

http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr
http://pygemos.blogspot.com

nikiplos είπε...

πολύ όμορφα τα λόγια σου βροχούλα... άνθρωποι που τους δέρνει ο καιρός και η φθορά, μα το χειρότερο από όλα, η μοναξιά τους, η έλλειψη πίστης κι ελπίδας στους ανθρώπους...

η κοινωνία είμαστε εμείς και μάλλον δεν αγαπάμε τα παιδιά μας, αφού τα θεωρούμε "ξένα" "των άλλων". Δεν νοιαζόμαστε για κανέναν...


Όταν ήμουν μικρός στη γειτονιά που μεγάλωσα που τότε ήταν γειτονιά, θυμάμαι τον πρώτο άνθρωπο (έναν γέροντα) που κατέρρευσε μπροστά μου... ήταν σαν να είχε κάτι, ένιωθε δυσφορία, δεν βογγούσε μα αναστέναζε... Πέθανε την υστεραία, μα ο καιρός το έδωσε και επισκέφτηκα τη γειτονιά εκείνη πριν λίγα χρόνια. Σήμερα βέβαια ειναι κάτι σαν έκτρωμα και καμία σχέση δεν έχει με τη δική μου πνιγμένη στις κακάσχημες πολυκατοικίες. Το σπίτι του προς μεγάλη μου έκπληξη, έστεκε εκεί μισογκρεμισμένο, ερείπιο ξεχασμένο... ακόμη και τα χρώματα είχαν ξεθωριάσει απο τους τοίχους... Μα όμως τον θυμόμαι ξεκάθαρα

Όλγα είπε...

Ας μπολιάσουμε με αγάπη τα παιδιά μας, ας μπολιάσουμε με αγάπη τούτον τον κόσμο.. γιατί αλλιώς η κατηφόρα δε θά'χει επιστροφή... αχ.. Καλησπέρα Σταγονούλα μου...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς, που όλα καταρρέουν γύρω μας, ευτυχώς υπάρχουν πάντα κάποιοι άνθρωποι που κάνουν τον πόνο ποίηση, και την ποίηση αγάπη...
Η αγάπη δεν καταρρέει ποτέ.
Απλά, ρέει...
Οπως οι λέξεις σ' αυτό το υπέροχο κείμενο...

Άιναφετς είπε...

Έλα καλή μου έλα, που πήγαν τα γατάκια, τα μαστιχόδεντρα, οι εκδρομούλες, το κρασάκι, οι φίλοι σου; Ο πόνος γεννά την συμπόνοια, έλα...

σταγόνα είπε...

Ολα καλά Μαγισσούλα μου..
Ζητώ συγνώμη για την απουσία και Σας ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου..

Άιναφετς είπε...

Γιατί συγνώμη; ποιός είπε πως απουσίασες; και σιωπηλή, παρούσα είσαι! ΑΦ...