Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Τις είδα και φέτος..




Ειδα και φέτος τις μυγδαλιές ν ανθιζουν και χαμογέλασα


Είναι ν απορεί κανείς με τη δύναμη και τη διάθεση αυτών των δέντρων να ανθίζουν στην καρδιά του χειμώνα.. σαν για να κρατούν άσβεστη τη φλόγα των ονείρων μας..
Σαν για να στάζουν βάλσαμο στη βαρυχειμωνιά μας..


Το έψαξα λίγο και βρήκα ό,τι η μυγδαλιά τελικά εκτός από τόλμη είναι και το γνωστικότερο των δέντρων.. και ας νομίζουμε το αντίθετο..
 Τα ατελή της άνθη την καθιστούν τελευταία στις προτιμήσεις των εντόμων όταν αυτά έχουν και άλλες επιλογές.. Αν λοιπόν η μυγδαλιά άνθιζε τον καιρό που ανθίζουν όλα τα φυτά θα είχε τον κίνδυνο να εξαφανιστεί καθώς δεν θα έβρισκε έντομα να μεταφέρουν τη γύρη από το αρσενικό άνθος στο θηλυκό ώστε να γονιμοποιηθεί..


Kάτι που επίσης δεν γνώριζα είναι ότι αυτό που τους δίνει την εντολή να ανθίσουν δεν είναι ο καιρός, το κρύο ή η βροχή τα οποία βεβαίως δεν είναι σταθερά από τον ένα χρόνο στον άλλο, αλλά η διάρκεια της μέρας, που πάντα είναι ίδια την ίδια ημερομηνία…


Θυμάμαι τότε που τα χωράφια ήταν γεμάτα μυγδαλιές σκαρφάλωνα στα κλαδιά τους παρόλο που τα χέρια μου γέμιζαν κόλλες απ τον κορμό τους και τίναζα τα άνθη τους για να δω τη βροχή από λευκά ανθάκια να πέφτει στο χώμα
Και έπειτα που με λαχτάρα περίμενα τα πρώτα τσάγαλα πριν πήξει ο καρπός να τρέξω κρυφά από τη μαμά να φάω με το τσόφλι τόσα που με έπιανε η κοιλιά μου αλλά πού να πω κουβέντα το βράδυ.. κιχ δεν έβγαζα..
Θυμάμαι κι εκείνο το γλυκό, κουρκουτσού το λέγαμε, που φτιάχναμε με τα φρέσκα αμύγδαλα.. Τα καθαρίζαμε από το τσόφλι και το φλούδι τα χτυπούσαμε στο γουδί μαζί με ζάχαρη και φρυγανιά και γινόταν ένας γλύκισμα να σου τρέχουν τα σάλια.. Τότε βλέπεις που δεν τα χαμε όλα είχαμε το προνόμιο να χαιρόμαστε με τα μικρά και ασήμαντα που η φύση απλόχερα μας χάριζε..



Τωρα που έχουμε παραπάνω από όσα χρειαζόμαστε δεν βρίσκουμε πια με τι να χαρούμε.. Εκείνη τη λαχτάρα που μας γαργαλούσε τα σωθικά και μας πλημμύριζε ζωή, την έχει εκτοπίσει ο κορεσμός και η απόγνωση..


Κάποτε ως και οι πόλεις μας ήταν γεμάτες αμυγδαλιές, μουριές, συκαμινιές ,εσπεριδοειδή


Πλέον στολίζουμε τους κήπους και τις πόλεις μας με ψεύτικα δέντρα.. άοσμα και άχρωμα που δεν καρπίζουν, που δεν μυρίζουν, που δεν φυλλοβολούν, που δεν λερώνουν γιατί ο χρόνος μας έχει γίνει δυσεύρετος και πολύτιμος..


Εικόνες ήχοι ευωδιές και γεύσεις έχουν χαθεί από την καθημερινότητά μας αφήνοντάς την φτωχότερη ανούσια και άδεια.. Όλα εκείνα που κάποτε ήταν δεδομένα και αυτονόητα έχουν γίνει είδος πολυτελείας και όνειρο διακοπών..


Παρόλα αυτά ευτυχώς έξω στα χωράφια, οι μυγδαλιές συνεχίζουν να ανθίζουν μέσα στο καταχείμωνο μαγνητίζοντας τα βλέμματα και τις καρδιές μας..


54 σχόλια:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Αέρινη, κομψή και φινετσάτη η ανάρτησή σου σαν τα λεπτεπίλεπτα άνθη της αμυγδαλιάς και το διακριτικό τους άρωμα.
Πόσα αλήθεια πράγματα έχουν αλλάξει στην καθημερινότητά μας που τα θεωρούσαμε δευτερευούσης ή εντελώς άνευ σημασίας και που η έλλειψή τους με τα χρόνια τα έκανε να είναι σημαντικά.

Τώρα το κουρκουτσού το φαντάζομαι σαν τα νησιώτικα γλυκάκια με την αμυγδαλόψιχα και τη ζάχαρη άχνη ΄Ετσι είναι;

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

AERIKO είπε...

Eμένα πάλι μ αρεσουν γιατί είναι παράτολμες.!! Ανθιζουν πρωτες αψηφωντας τους ενδεχόμενους κινδύνους.!

http://tera-amou.pblogs.gr/2007/04/ki-ena-paramythi-.html

Χαμογελαστή Καληνύχτα.Σ ευχαριστω
και γι αυτη την ανάσα.! :))

marianaonice είπε...

Παρόλα αυτά ευτυχώς έξω στα χωράφια, οι μυγδαλιές συνεχίζουν να ανθίζουν μέσα στο καταχείμωνο μαγνητίζοντας τα βλέμματα και τις καρδιές μας..

λουλουδιασμένη ανάρτηση!
Πολύ όμορφη!

Ανώνυμος είπε...

κάποιοι εξακολουθούν να αντιστέκονται σε πείσμα των καιρών ;)

ανέμη είπε...

''Ένα κλαδάκι αμυγδαλιάς
που ήταν ανθισμένο
στη βρύση βρέθηκε σιμά
μ'αγάπη ακουμπισμένο.
Τα ροδαλά του πέταλα
αγγίζω τα μυρίζω'τα
ρουφώ την ευωδιά τους.
Έχουν κι αυτά την ευωδιά
μ'εκείνη της ψυχής του.
Ευχαριστώ ψιθύρισα
γι'αυτή την Καλημέρα
πούναι χαρά των οφθαλμών
στ'αντίκρυσμα της μέρας!''

(το ποιηματάκι είναι αληθινό, τόγραψα για τον γιο μου,όταν ένα πρωινό μου άφησε για καλημέρα ένα κλαδάκι ανθισμένο δίπλα στη βρύση που πήγα να πλυθώ.)

...για χάρη της αλλοπαρμένης αμυγδαλιάς,στο αφιερώνω μιας κι έχω κάτι τις από κείνη...
φιλάκια αγαπημένη μου και αγκαλίτσα..

fractal είπε...

Ένα χωράφι τρία στρέμματα γεμάτο αμυγδαλιές, (Αμυγδαλοκήπι το έλεγεο πατέρας) ήταν το κτήμα που μέσα του 'ηταν χτισμένο το πέτρινο σπίτι που γεννήθηκα και μεγάλωσα. 'Εξω από το κάστρο..
Αυτό τον καιρό που οι μυγδαλιές άνθιζαν..το σπίτι μας ταξίδευε μέσα στα κάτασπρα λουλούδια, και η ατμόσφαιρα ολόγυρά του, ήταν γεμάτη με τα λευκά πέταλα.
Θυμάμαι τη γιαγια να περπατά μέσα στο κτήμα για να μαζέψει χόρτα και να ασπρίζουν τα μαύρα ρούχα της από τα πέταλλα των ανθών.
Θυμάμαι να σκαρφαλώνω πάνω στις αμυγδαλιές για να βάλω τη γλώσσα μου μέσα στα λουλούδια ακριβώς όπως έκαναν οι μέλισσες...
Θυμάμαι να βάζω στοίχημα με τα αδέλφια μου ποιά αμυγδαλιά θα κάνει περισσότερο καρπό, κρίνοντας από την ανθοφορία της.
Θυμάμαι την αγωνία μας να εμφανιστούν τα πρώτα τσάκαλα. Θυμάμαι τον πονόκοιλο που τον δικαιολογούσα πάντα ότι δήθεν με είχαν "ματιάσει"!!!
Θυμάμαι τη γιαγιά να απολαμβάνει τις ανοιξιάτικες μέρες καθισμένη στο σκαμνάκι της κάτω από την αμυγδαλιά της.
Θυμάμαι τα αμύγδαλα να οριμάζουν έτσι που να μην τρώγονται πιά με το φλούδι,αλλά έπρεπε να τα ξεφλουδίζουμε και από την υπόλευκη εσωτερική πετσούλα που κάλυπτε τον καρπό.
Θυμάμαι την συγκομηδή των αμύγδαλων τον Ιούλιο, όταν εμείς τα παιδιά σκαρφαλώναμε στα πιό ψηλά κλαδιά για να τα φτάσουμε..
Θυμάμαι τις φωνές του πατέρα που για να μην σκαρφαλώνουμε πολύ ψηλά και σπάσει το κλαδί μας έλεγε να αφήσουμε κανένα αμύγδαλο και για τις κουκουβάγιες.
Θυμάμαι όταν σωριάστηκα με σπασμένο χέρι κάτω από την αμυγδαλιά, αφού παρά τις φωνές του πατέρα, ήθελα να σκαρφαλώσω όλο πιό ψηλά.
Θυμάμαι την συκγέντρωση όλης της οικογένειας και των φίλων μας για να ξεφλουδίσουμε τα αμύγδαλα.
Την σκιά της κληματαριάς που μας φιλοξενούσε.
Θυμάμαι τις ίστορίες που έλεγαν οι μεγάλοι καθώς καθαρίζαμε τα αμύγδαλα..
Θυμάμαι το άπλωμα των καθαρισμένων αμύγδαλων στη ταράτσα του σπιτιού για να τα στεγνώσει και να τα ασπρίσει ο ήλιος.
Θυμάμαι τους εμπόρους από τον Αγιο-Γιώργη το Συκούση που κατέβαιναν για να αγοράσουν τον καρπό.
Θυμάμαι τους χωριανούς που όταν τους κάναμε την πιό μικρή δουλειά μας γέμιζαν τις τσέπες με αμύγδαλα..
Θυμάμαι τα μεσημέρια του καλοκαιριού τη γιαγιά να κάθεται στον ίσκιο της αμυγδαλιάς της, (είχε δική της αμυγδαλιά η γιαγιά, την "αμυγδαλιά της γιαγιάς" και να κλαίει για τον χαμένο στον αλβανικό πόλεμο γυιό της.
Θυμάμαι τις κατσίκες να τρων λαίμαργα τα φύλλα που έπαιφταν από τις αμυγδαλιές.
Θυμάμαι τις "κολιζάνες" στους κορμούς των δένδρων και τον κλεφτοπόλεμο με τα τζιτζίκια που έπαιρναν το χρώμα του κορμού για να τραγουδούν "επί του ασφαλούς"
Θυμάμαι την μοσχοβολιά του αμυγδαλένιου μπακλαβα..
Θυμάμαι τα ασπρισμένα αλμυρά αμύγδαλα που έφιαχνε ο Θείος Θανάσης σαν ορτέβρ στα τραπέζια των επισήμων που φιλοξενούσαμε..
Πόσες τέτοιες στιγμές ευτυχίας θα μπορέσωνα ξαναζήσω...?
Τώρα τι θυμάμαι αλήθεια?


Υ.Γ.
Αν πήρες το βιβλίο ρίξε μια ματια στο διήγημα "Η ΜΠΑΛΛΑ"

σταγόνα είπε...

Γλαρένια μου,
Η συνταγή είναι, μίγμα από φρέσκα αμυγδαλάκια, ζάχαρη(όχι άχνη), και φρυγανιά.. τόσο απλό και τόσο νόστιμο..:):)
φιλάκια πολλά

α Κενταύρου είπε...

Καλησπέρα
Οι Μυγδαλιές γνώριμες στο Αρκαδικό τοπίο.Πάντα όταν πηγαίναμε στο χωριό θα μας έδειναν μύγδαλα για το γλυκό.Θυμάμε το γλυκό κυδώνι με μύγδαλα.Μετά μας βάλανε να τρώμε πάστες....
Έκανα και εγώ ανάρτηση με το ίδιο θέμα αλλά με διφορετική οπτική.

σταγόνα είπε...

Aερικό μου,
κιεγώ έτσι νόμιζα.. ότι είναι μόνο παράτολμες τρελές και πεισματάρες..
αλλά έπειτα απο όσα διάβασα, κατάλαβα ότι δεν είναι μόνο αυτό.. το ένστικτο επιβίωσης τις οδηγεί..
το παραμυθάκι το σημείωσα και σευχαριστώ:)
φιλί και καλό βράδυ:)

σταγόνα είπε...

Mαριάννα μου σευχαριστώ.. και δεν είναι μόνο οι μυγδαλιές που ανθιζουν μέσα στο καταχείμωνο.. τα βουνά, τα χωράφια αυτόν τον καιρό είναι γεμάτα μωβ ανεμώνες, λεπτούλες και διακριτικές.. αντέχουν σε πείσμα των βοριάδων.. αυτές κιαν είναι να τις καμαρώνεις
να εισαι καλά:)

σταγόνα είπε...

Ευτυχώς Βαγγέλη μου..:)

σταγόνα είπε...

Nα και " o Δροσίνης junior"
ειδες αμυγδαλιά και ξύπνησες ξερολιθούλα??:):)
Πονάει και το χεράκι και μου έγραψες όλο το ποίημα.. πώς να σευχαριστήσω..
λεπτό και τρυφερό όπως τα ανθάκια της αμυγδαλιάς.. όπως εσένα..
να εισαι καλά και κάθε μέρα να βρίσκεις λόγους να χαμογελάς..

σταγόνα είπε...

Αυτό δεν είναι φράκταλ!! χείμαρρος είναι Παναγία μου!!!
3 στρέμματα "θυμάμαι" μου έσπειρες!!! να δω τι θα τις κάνω τις αμυγδαλιές που θα φυτρώσουν... μα τίποτα δεν ξέχασες???
Το βιβλίο το πήρα βέβαια και το διάβασα, πάνε μήνες(είναι καταπληκτικό) και θα το ξαναδιαβάσω αλλά εσύ νομίζω είναι καιρός να ξεκινήσεις το δεύτερο..
σευχαριστώ απο καρδιάς..

σταγόνα είπε...

αΚενταύρου,
τι σύμπτωση με τις μυγδαλιές:) και αν σου πω και το άλλο... ότι είχα φωτογραφήσει το βαζάκι μου με τις ανεμώνες αλλά είδα το δικό σου και σκέφτηκα, θα νομίζει ότι τον αντιγράφω κιέτσι έγραψα για τις μυγδαλιές.. με έκανες και χαμογέλασα..
σευχαριστώ, καλό βράδυ!!

ξωτικό είπε...

Μετά απ'όσα θυμάται το fractal δεν θυμάμαι τι ήθελα να πώ ....μόνο έχω έναν κόμπο στο λαιμό για μας τα φτωχά της πόλης που δεν έχουμε να θυμηθούμε....
και μια φράση που διάβασα κάπου
"πόσο μας φτώχεινε ο πλούτος"

εξαιρετικές οι φωτογραφίες σου και άρωμα λεπτεπίλεπτο τα λόγια σου !!

α Κενταύρου είπε...

Όχι δεν ήταν σύμπτωση.
Είδα τις δικές σου αμυγδαλιές πρώτα,τότε μου ήρθε η ιδέα.Τη καθαρή Δευτέρα η ξαδέλφη μου είχε πάει στο χωριό μας και μου έστειλε με mail τις φωτο.Η fractal μάλιστα σήμερα με ειδοποίησε πήγαινε στη βροχούλα να δεις μυγδαλιές εγώ όμως το ήξερα απο τη πρώτη στιγμή που έκανες την ανάρτηση.
Οχι αν έκανες ανάρτηση τις ανεμώνες δεν θα θεωρούσα οτι με αντιγράφεις.
Εξ άλλου στη βιασύνη μου δεν πρόσεξα το φόντο.Εσύ είσαι καλλιτέχνης και εγω ούτε καν ερασιτέχνης.
Παράκληση θα μου ήταν ευχάριστο να δω το δικό σου μπουκέτο με ανεμώνες.Πιστεύω ότι θα βρεις τρόπο.
Διότι θα είναι Αέρινη,κομψή και φινετσάτη η ανάρτηση όπως λέει και η φίλη ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ.
Καληνύχτα σου

σταγόνα είπε...

Ξωτικούλι,
χαχα το ιδιο έπαθα κιεγώ!! αλλά άνοιξα παράθυρο έβγαλα έξω κεφαλάκι και επανήλθα..:):)
"πόσο μας φτώχυνε ο πλούτος" ε?
αυτό ξαναπές το!!
σευχαριστώ ξωτικούλι μου
όμορφη Κυριακή

σταγόνα είπε...

Αλφα,
σευχαριστώ για την ευγένεια σου..
οι ανεμώνες μου έρχονται να σε συναντήσουν:)

Μικρές ανάσες είπε...

Λατρεύω τις αμυγδαλιές, μου θυμίζουν τα Κυριακάτικα πρωινά στο εξοχικό μου και την εικόνα τους απο το παράθυρο των γονιών μου!!!
Βέβαια μου δημιουργούν και λίγη μελανχολία γιατί μου υπενθυμίζουν πως ο χειμώνας τελειώνει σιγά σιγά και δε μου αρέσει το καλοκαίρι...

Μηθυμναίος είπε...

Ευτυχώς που οι μυγδαλιές, παρ’ όλα όσα, συνεχίζουν να ανθίζουν και να προσφέρουν με τα άσπιλα άνθη τους ομορφιά, μέσα στο καταχείμωνο, ομορφιά που τόσο μας χρειάζεται στις μέρες μας…

Γηράσκω αεί διδασκόμενος, Σταγονίτσα μου, με τις λεπτομερείς αναφορές σου, μερικές, ομολογώ, άγνωστές μου…

Καλημέρα!

Άστρια είπε...

Πόσο όμορφη και ραφινάτη ανάρτηση, τόσο ταιριαστή με την αμυγδαλιά!!!
Και οι φωτογραφίες σου, καταπληκτικές!
Και οι πληροφορίες που έδωσες, πολύ ενδιαφέρουσες αλήθεια!
Το απόλαυσα!!

@fractal αν με διαβάσεις, να σου πω ότι όσα έγραψες ήταν μοναδικά!:)

fractal είπε...

Και μέσα από τα πολλά που δεν θυμήθηκα να πω στην ώρα τους, θα αναφέρω μόνο ένα....
Πως με ένα κλαδί ανθισμένης αμυγδαλιάς, αποχαιρέτησα τον αγαπημένο Ματθαίο Μουντέ τέτοιες μέρες, πριν περίπου δεκαπάντε χρόνια..με την προσευχή να είναι ελαφρύ σαν τα πέταλλα των ανθών της αμυγδαλιάς το χώμα που θα τον σκέπαζε..
Πόσο μας λείπει Σταγονούλα ο λόγος του και η αισθητική του..

fractal είπε...

ΑΣΤΡΙΑ ευχαριστώ καλή μου. Για μιά ακόμα φορά με τύλιξες με την καλοσύνη σου και με έκανες να νιώσω τόσο όμορφα..

Άιναφετς είπε...

Θυμάμαι και εγώ σταγονίτσα μας:
Τον Γενάρη, την ανάρτηση μου σχετικά με την "ανταπόδοση" φροντίδας σε μια ευλύγιστη αμυγδαλίτσα...
Θυμάμαι πολύ παλιά, που έτρωγα την γόμα που βγάζει ο κορμός της αμυγδαλιάς, στον Βόσπορο όπου ο παππούς μας είχε κρεμάσει την κούνια μας.
Αυτές οι ευαίσθητες αναρτήσεις, μάς συνδέουν με την ομορφιά της Ζωής και σ' ευχαριστούμε! ΑΦιλάκι

marilia είπε...

Αγαπημένες αμυγδαλιές! Εμένα μου θυμίζουν παππού! Ένα πιτσιρίκι σε κάθε χέρι και βόλτα στις μυγδαλιές. Και για κέρασμα μια χούφτα φρέσκοι καρποί με το κίτρινο φλούδι! :)

Την καλησπέρα μου

σταγόνα είπε...

Mικρές ανάσες,
και σε μενα δεν αρέσει πολύ το καλοκαίρι..
ειδικά ο Αύγουστος!! μου αρέσουν όμως τα βράδυα του.. και μου αρέσει να αλλάζουν οι εποχές..
σευχαριστώ για το πέρασμά σου

σταγόνα είπε...

Ομορφο δεν είναι Στράτο μου,
όσο ζούμε όλο και κάτι καινούργιο να μαθαίνουμε.. έτσι για να έχουμε να μοιραζόμαστε..:)

σταγόνα είπε...

Αστριούλα μου,
σευχαριστώ για τα καλά σου λόγια..
είδες??την περνάμε για τρελή τη μυγδαλιά μα καθόλου δεν είναι:)

σταγόνα είπε...

Φράκταλ μου, είχες αυτήν την τύχη και χαρά???
Τι να πει κανείς για το Ματθαίο Μουντέ.. Πνευματική ανάταση προσέφερε ο λόγος του.. με έκανες και έψαξα απο την ποιητική του συλλογή "τα αντίποινα" ένα απόσπασμα

"Αυτοσχεδιάζω μάταιες
αποδράσεις, μα η φυγή μου
σπαρταρά στο τοιχογύρι των λέξεων
που περιζώνει την πρόστυχη αυλή
ενός πορνείου.
Τα νεύρα μου τα μπερδεύει
τρόμος και άβυσσος.
Να ανανεώσω τη ζωή. Ναι.
Η ανανέωση της ζωής
Είναι η ανανέωση του καημού
είναι η καθαρότητα
του θαλασσινού χαλικιού
είναι ο χρόνος που τρώει
το κορμί
κι' είναι το κορμί
που μας τρώει
σημάδι και εικόνα
του δήμιου και του αγίου."

Να εισαι καλά που θυμήθηκες..

σταγόνα είπε...

Βρε Μαγισσούλα,
βαλθήκατε να με "στείλετε" με τις θύμησες σας.. Και βέβαια τη θυμαμαι κι εγώ την αμυγδαλίτσα σου!!
το βιβλίο δεν το βρήκα εδώ και το παρήγγειλα:) και μου έκανε εντύπωση.. τίποτα του "Κρισ" δεν υπάρχει εδώ πέρα.. έχουν γίνει και τα βιβλιοπωλεία σαν τις μεσημεριανές εκπομπές.. ό,τι πουλάει αυτό μόνο βρίσκεις στα ράφια..
ΑΦΦΦΦ

σταγόνα είπε...

Καλησπέρα Marilia,
τελικά όσο μεγαλώνουμε τα πιο γλυκά και όμορφα που μένουν να θυμόμαστε έχουν κάτι απο άρωμα γιαγιάδων και παππούδων

Roadartist είπε...

Eγώ ακόμη δεν τις έχω δει σταγονίτσα.. Άντε να δούμε πότε θα τις δώ.. :) καλό βράδυ :)

Άιναφετς είπε...

Ειδικά αυτό το βιβλίο του Κρισναμούρτι, "Γράμματα σε μια νεαρή φίλη" πρωτοεκδόθηκε το 1992, η τελευταία το 2009. Είναι άκρως ενδιαφέρον γιατί "πουλάει" πολύ, και ξέρεις τι σημαίνει αυτό! Ο μεταφραστής δεν έχει κανένα οικονομικό όφελος και ούτε εγώ στα 4 βιβλία του Κ που έχω μεταφράσει.
ΑΦιλάκι!

σταγόνα είπε...

Αρτιστούλα μου,
λίγο δύσκολο μέσα στην Αθήνα.. αλλά ξέρεις τι?? με τα μάτια της ψυχής μπορούμε να δούμε περισσότερα..

σταγόνα είπε...

καλή μου Αιναφετς,
παλιότερα διάβαζα πολύ τέτοιου είδους βιβλία..σε μεγάλο βαθμό διαμόρφωσαν θετικά τον τρόπο σκέψης μου και με βοήθησαν σε δύσκολες στιγμές..
και τωρα έχω χάσει τη λαλιά μου.. δεν θα το πιστέψετε!! σήμερα σκόνταψα πάνω στο φράκταλ.. στη μέση του δρόμου.. και το αναγνώρισα χωρίς να το έχω ξαναδει... κόντεψαν να μας πατήσουν τα αυτοκίνητα.. και ξέρω ότι δεν ήταν τυχαίο.. μου συμβαίνει συχνά.. όταν σκέφτομαι κάτι έντονα.. όταν θέλω κάτι να συμβεί.. το υποσυνείδητό μου?? η δύναμη της σκέψης?? το φέρνουν κοντά μου..το κάνουν να συμβεί.. έτσι απλά και αθόρυβα.. και τοτε το χαίρομαι περισσότερο παρά αν το είχα προσπαθήσει.. βέβαια εμείς χαλάσαμε τον κόσμο στη μέση του δρόμου.. χιχι έπρεπε να βλέπατε την έκφρασή του όταν φώναξα "φράκταλ". έμεινε με το στόμα ανοιχτό.. παραπάτησε, κόντεψε να μου σωριαστεί στη μέση του δρόμου... το πόσο το χάρηκα δεν μπορώ να το περιγράψωωω!!!
γμτ όμως δεν είχα ούτε μισή μπόμπα μαζί μου να του έριχνα να το αποτέλειωνα.. :):)

ξωτικό είπε...

ποιό υποσυνείδητό σου καλέ και κουραφέξαλα αφού κάνετε παρέα με μάγισσες και ξωτικά τι περιμένεις ;;; !!!!!!!!!
Μου τρέξανε τα σάλιααααα
άντε δεν θα σκάσω απο ζήλεια λέω να χαμογελάσω μ'ένα ευτυχισμένο άρωμα αμυγδαλιάς.....!!

pylaros είπε...

Γράφεις:


(Ειδα και φέτος τις μυγδαλιές ν ανθιζουν και χαμογέλασα)
Φράση γεμάτη νόημα μα και στοχασμό!
Όταν κι εγώ έβλεπα τις ανθισμένες μυγδαλιές δεν ήξερα τι είχα στα χέρια μου. Τώρα που τις έχασα, "Πάνε πολλά χρόνια" αποζητώ την αθωότητα των λουλουδιών μα και την δική μου, αυτά που χάθηκαν μαζί. Τα τσίγαλα μα και την σγκομιδή, μα πιο πολύ την παιδική αθωότητα που έφυγε χωρίς να το καταλάβω μαζί με το άρωμα της ανθισμένης μυγδαλιάς.

Ευχαριστώ,

Γαβριήλ

Άιναφετς είπε...

Επειδή από το πρωί κλαίω από συν-κίνηση...τόοοοοοοοοοοοση Αγάπη που ρέει...θα επανέλθω το βραδάκι που θα έχω συνέλθει! Αφιλάκι!

σταγόνα είπε...

E ξωτικούλι..
σαν να έχεις δίκιο μου φαίνεται.. αυτή είναι μια λογική εξήγηση..:):)
ας προσέχαμε :P:P
να προσέχεις κιεσύ και να ξεκουράζεσαι..

σταγόνα είπε...

Αγαπητέ μου Γαβριήλ,
έτσι συμβαίνει όπως το λες.. εγώ λέω ότι οι όμορφες στιγμές μας μοιάζουν με το κόκκινο κρασί.. όσο παλιώνουν τόσο το άρωμα και το χρώμα τους γίνονται πιο έντονα και μεθυστικά..
Κιεγώ σευχαριστώ

σταγόνα είπε...

Μαγισσούλα μου,
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που ανατρέπουν το μάταιο της ζωής μας..
Και ξέρεις πετάω την ομπρέλα μου στον αέρα για ό,τι ανεξήγητο και αναπάντεχο μου συμβαίνει..
Ανεξηγητο ήταν που συνάντησα το φρακταλ στη μέση του δρόμου την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στο νησί..
Ανεξήγητο που το γνώρισα έχοντας μόνο χαραγμένη στο μυαλό μου μια θολή φιγούρα του από 1-2 φωτογραφίες που έχει δημοσιεύσει στο μπλογκ του στις οποίες και πάλι δεν φαινόταν το πρόσωπό του και από μία μικρούλα προ πολλών ίσως ετών φωτογραφία, που έχει πάνω στο βιβλίο του..
Ανεξήγητο το κύμα αγάπης και συγκίνησης που με πλημμύρισε για έναν άνθρωπο που δεν είχα δει ποτέ ξανά..
Ανεξηγητο επίσης που ένιωσα τόσο οικεία σαν να το γνώριζα χρόνια πριν.. χωρίς να ξέρω τίποτα από το παρελθόν του..
Η αγκαλιά του τόσο μεγάλη όπως τις ακτές που αγκαλιάζουν το νησί μας..
Πρωτόγνωρα και μαγικά για μένα όλα αυτά.. καθώς πρέπει να ομολογήσω έπειτα από 3 χρόνια εδώ μέσα το φράκταλ κέρδισε την πρωτιά της πρώτης μου ζωντανής συνάντησης με διαδικτυακό φίλο..
σε φιλώ και σευχαριστώ για την ευαισθησία σου

Υ.Γ. και σταμάτα να κλαίς πια γιατί θα πάω να φέρω το φτερό και θα σε πεθάνει στο γαργαλητό.. και τότε δεν τη γλιτώνεις..
ο ταλαίπωρος νεραιδοσύντροφος θα σε πάρει απο το χεράκι και θα σε πάει στο Δαφνάκι..

φτερό στον άνεμο... είπε...

Eπ! Άκουσα φτερό και ήρθα! Μα κυρίως ήρθα γιατί μύρισα μυγδαλιά....που μου αρέσει τόοοοοοοοοοοοοοοοοοοο πολύ, και έμαθα και χρήσιμα πράγματα, εντυπωσιάστηκα για το λόγο που ανθίζει πρόωρα, τόσο Σοφία πια κρυμμένη...
Μου άρεσε πολύ αυτή η ανάρτηση.

..μύγδαλα, μύγδαλα.....στάσου μη τρέχεις!!!!!!!!!!! χεχε :)))

σταγόνα είπε...

Eλα βρε φτεράκι
πάρε μυγδαλάκι
και δώσε ένα χεράκι
εδώ΄η καλή μας Αιναφετς
πάσχει απο κλαυσίγελο
μα κάλιο να γελάει
παρά να κλαίει..:):)

Άιναφετς είπε...

Α! είπα, και επανήλθα, βραδάκι!
από κλαυσίγελο...σαν να έγινα περίγελο...χι χι χι!
Φιλάκια σε όλα τα παιζάκια...Ευτυχώς που όσες έχουν μικρά παιδάκια δεν μπορούν να διαβάσουν τι γράφουν οι τρελλομανούλες!
ΥΓ. και ο δικός μου, αυτός με "Τις μικρές χαρές" ασχολείται με το twitter, και λέει στους φίλους του:
"Έχω μια μάνα blogger χα χα χα"...που να διάβαζε και τα σχόλια...ΑΦ...

Ανώνυμος είπε...

Γειά σου δροσερή σταγόνα!!!Είμαι Η Βάλια από τους Χαρταετούς και χαίρομαι που μοιράζομαι το ξύπνημα της Άνοιξης μαζί με σένα και τους φίλους!!!ΔΕν ήξερα καμία πληροφορία απο αυτές που έβαλες στην ανάρτηση!!!Εγώ μένω στο ρομαντικό του πράγματος και το καλλιτεχνικό!!!Χαίρομαι που έμαθα τόσο κατατοπιστικές πληροφορίες!!!Τα σέβη μου και τις ευχές μου για μια χαρούμενη άνοιξη!!

σταγόνα είπε...

καλώς τη νεραιδούλα κιας άργησε ένα βραδάκι:) έτσι κιαλλιώς δεν είπες πιο βραδάκι:)
τωρα σχετικά με τα παιδάκια πολλές φορές έχω μπει στον πειρασμό να δείξω στα δικά μου τι γράφουν οι μανούλες αλλά σκέφτομαι κιεγώ το "κράξιμο" και όλο το αναβάλλω:):)
ΦΠΑΑΑΑ

σταγόνα είπε...

Καλησπέρα Βάλια:):)
μόλις έρχομαι απο τους χαρταετούς:):) τι όμορφη αφιέρωση στη νυφούλα του χειμώνα:) με όμορφες εικόνες, γεύσεις και αρώματα!!
σευχαριστώ για το πέρασμά σου και τη νεραιδούλα που σε έστειλε εδώ:)

fractal είπε...

Eκείνη είπε:
Δεν έχω ξαναδεί ΣΤαγόνα με τόσο λαμπερά μάτια και χαμογελο..
Και εγώ συμφώνησα κατά απόλυτο τρόπο!
Ευχαριστώ....
Το γλυκό υπέροχο.!
Το τσακίσαμε.

σταγόνα είπε...

Φρακταλ μου αγαπημένο,
Με συγκίνησε η "Εκείνη σου"
Οταν μίλησε για σένα τόσο αυθόρμητα με τόση αγάπη, χωρίς ίχνος εγωισμού.. γιαυτό σου είπα να την προσέχεις.. να σε προσέχει.. σαν φυλαχτό..
Το γλυκάκι.. χμ.. πήγαινε για καζαν ντιπί γιατί με ζαλίσατε πια με δαύτο, αλλά επειδή δεν είχα ξαναφτιάξει επειδη είχα χρόνια να δοκιμάσω και δεν θυμάμαι.. δεν ξέρω τελικά αν του έμοιαζε διόλου..
Και σιγα το γλυκό πια.. κρεμούλα είναι!! λίγη τέχνη θέλει στο κάψιμο της ζάχαρης.. την επόμενη φορά θα αγοράσω φλόγιστρο για να είμαι σίγουρη..:P:P

σταγόνα είπε...

Κι εγώ Ευχαριστω..

Νίκος Διακογιάννης είπε...

Δεν ήξερα αυτές τις πληροφορίες για τη μύγδαλια. Πίστευα κι εγώ ότι η θερμοκρασία είναι αυτή που παίζει ρόλο καθοριστικό στο πότε θα ανθίσουν οι μυγδαλιές. Πάντως στη Νίσυρο φέτος άργησαν 3 βδομάδες. Χαίρομαι που οι εγγραφές μας συνέπεσαν και είδες και την πιο ανέμελη πλευρά του θέματος, αυτή τωνπαιδιών στην τάξη. καλό βράδυ από τη Νίσυρο.

σταγόνα είπε...

καλημέρα Νικόδημε, επιτέλους ηλιόλουστη και λαμπερή.. ελπίζω τώρα που το είπα να μη συννεφιάσει πάλι:P:P
οι μυγδαλιές σας εκεί στο νοτο μου φαίνεται είναι λιγάκι τεμπέλες!!! άκου άργησαν 3 εβδομάδες!!
η εκδοχή των "παιδιών σου" ξύπνησε και το μέσα μου παιδί:):)
χαίρομαι δάσκαλε που έμαθες κάτι απο μένα:)
ομορφη Κυριακή σου εύχομαι

Όλγα είπε...

Πανέμορφες.... (πωπω, τα πρώτα τσάγαλα, θεϊκά!!!)Κι όπως λες, "Τότε βλέπεις που δεν τα χαμε όλα είχαμε το προνόμιο να χαιρόμαστε με τα μικρά και ασήμαντα που η φύση απλόχερα μας χάριζε.." Υπέροχη εγγραφή, Σταγονούλα μου... Καλημέρα όλη μέρα!

σταγόνα είπε...

Σευχαριστώ Ολγάκι μου:)
καλή εβδομάδα σου εύχομαι:)