Δεν θέλω να κάνω σχέδια
Αυτό μου στερεί την προσμονή του αναπάντεχου
Αυτό μου στερεί τη μαγεία
Σκίζω λοιπόν τα σχέδιά μου και κινούμαι ελεύθερα μες το κενό..
Κενό..
Μα και τότε φοβάμαι…
Μήπως δεν είναι ένα σχέδιο κι αυτό??
Να κινούμαι μέσα στην άρνηση εφαρμογής οποιουδήποτε σχεδίου??
Αυτό κι αν είναι σχέδιο.
Σχέδιο που με σπρώχνει σε ένα στημένο καθήκον αφαιρώντας μου κάθε αυθορμητισμό..
Μουντζώνω λοιπόν σχέδια και αντισχέδια και αποφασίζω να ζήσω όπως όπως..
Ξαπλώνω σε μιαν αιώρα στην αυλή, ανοίγω το βιβλίο μου..
Νύχτα είναι και δεν βλέπω καλά....
Το αφήνω έτσι ανοιχτό να ξαπλώσει πάνω στο στέρνο μου..
Προτιμώ να χαζεύω τ αστέρια και να συλλογιέμαι..
Να συλλογιέμαι πως ανοίγω την πόρτα του γυάλινου κλουβιού μου…
Την κλείνω πίσω μου..
Κάθομαι στο κατώφλι..
Είπες θάρθεις..
Θάρθεις όταν θα φύγουν οι παραθεριστές και τα χελιδόνια..
Θάρθεις με τα φύλλα του Φθινοπώρου..
Με τη βροχή..
Εσύ που ξέρεις τα μυστικά περάσματα..
Κιεγώ περιμένω.. Δεν σχεδιάζω..
Τωρα που ο κύκλος κλείνει γύρω μου και σκοτεινιάζει..
Να μου δείξεις το δρόμο..
Να περάσω…
Στην άλλη Διασταση..
Στον άλλο Καιρό..
Χωρίς Σχέδια..
Xωρίς αναλύσεις..
Χωρίς Λόγια..
Να κατασταλάξω σαν Ηχος Σβηστός στο Βυθό σου..
