δια χειρός Ανθρώπων...1750

καθρέφτης

δια χειρός ..Φύσης

στην κατηφόρα...

Καιρό τώρα σε παρακολουθώ
Μια ρέουσα κραυγήπου γοργά κατηφορίζει..

Φεγγίζει η ψυχή σου....

πληγή ορθάνοιχτη που στάζει

Άδεια κοχύλια τα μάτια σου

και η νύχτα βρήκε τόπο να φωλιάσει

Άδειο και το κορμί σου.. παγωμένο..

σαν σπίτι ερειπωμένο που μέσα του πια κατοικούν
άνεμοι και άγρια πουλιά

Αμφίβολα ήταν πάντοτε και τα όνειρά σου όπως οι σχηματισμοί που
διαγράφουν τα σύννεφα... κι έπειτα χάνονται.. και ο νους σου θολωμένος ψάχνει

στις γειτονιές του απείρου να τα βρεί..
O κόσμος γύρω σου που με μάταια υλικά είχες χτίσει
καταρρέει...
Καταρρέεις κιεσύ
και δεν θέλεις..δεν μπορείς πια να νιωσεις την αιτία...

Νικημένη απ τον τέλειο πόνο σου
Υψώνεις τα χέρια στον ουρανό
Δως μου θεέ μου το χέρι σου
Μέσα στη γύμνια μου κρυώνω

Κι έξω στους δρόμους φυσάει και βρέχει μόνο μοναξιά..

Ανθρωποι αργοσβήνουν δίπλα μας με ψυχές σακατεμένες

επειδή κανείς δεν βρέθηκε όταν έπρεπε να τους μπολιάσει με αγάπη ...

Ας μπολιάζουμε με αγάπη τα παιδιά μας..
Εκείνα είναι που κρατούν στα χέρια τους την τύχη του κόσμου μας...

με γενναιοδωρία..

Xαράξου κάπου...

με οποιονδήποτε τρόπο..

και μετά πάλι

σβήσου με γενναιοδωρία...

(Οδυσσέας Ελύτης)