Χωρίς επιστροφή

Πώς έρχονται έτσι και χάνονται χωρίς επιστροφή οι ζωές των ανθρωπων στα φτερά του χρόνου..

Τα σπίτια τους τωρα μοιάζουν με μνηματα αφρόντιστα

Το χωριό σαν σκεπασμένο από ιστό αράχνης

Περπατώ στα χορταριασμένα δρομάκια του χωριού και ακούω τις φωνές των ανθρώπων, τα μουγκανητά των ζώων τους στεναγμούς των ερωτευμένων, το κλάμα των μωρών, τις χαρούμενες φωνές των παιδιών

Όλα τώρα βουλιάζουν σε μια εκκωφαντική σιωπή

Πώς έρχονται και περνούν όλα σαν μια λάμψη αστραπής..
Σκέφτομαι για πολλοστή φορά με πόσο λάθος τρόπο ζούμε τη ζωή μας.. τον συνεχή αγώνα μας για τη συσσώρευση αγαθών.. Πόσο έχουμε πλανευτεί νομίζοντας ότι εκεί κρύβεται η ευτυχία..

Το εγκαταλελειμμένο χωριό στις εικόνες είναι η Παλιά Ποταμιά στη Βόρεια Χίο.

Το όνομα αυτό το δώσανε στο χωριό γιατί χτίστηκε ανάμεσα σε δύο χείμαρρους. Τον Καρυδάτο και τον Απέσω Ποταμό. Οι πρώτοι κάτοικοι πρόλαβαν κι έχτισαν στο καλό μέρος, που το έβλεπε ο ήλιος.

Οι κατοπινοί, χτίσανε σε ανήλια πλαγιά. Ανθυγιεινός τόπος κι απομονωμένος, 1500 μ. από τον κεντρικό δρόμο. Ήλθαν αρρώστιες, άρχισαν να ψάχνονται τι συμβαίνει. «Θέλετε ήλιο», τους είπαν οι αρμόδιοι. Ήλθε και ο σεισμός του 1949 με ελαφρές ζημιές, που τους έκανε να πάρουν την απόφαση της μετακόμισης.

Ετσι Το 1960 μπήκε ο θεμέλιος λίθος στο νέο χωριό που το ονόμασαν Νέα Ποταμιά

Στην παλιά Ποταμιά ζούσαν 70 οικογένειες, κοντά 500 άτομα.

Παλιά, δεν υπήρχε σχολείο. Όλοι θυμούνται ακόμη το σπίτι του Κουτσουβάσιλου, που πήγαιναν για τα μαθήματα.

Το πρώτο σχολείο στην παλιά Ποταμιά χτίστηκε το 1912 με προσωπική εργασία των κατοίκων. «Όμορφο σαν την Ακρόπολη είναι ακόμη. Στέκει εκεί εγκαταλελειμμένο», λέγαν όλοι. Τότε είχε μέχρι κι 80 μαθητές.

Οι Ποταμούσοι λένε ότι από εκεί έχουν βγει πολλοί δάσκαλοι, ένας γιατρός, αλλά κυρίως ένας πυρηνικός επιστήμονας που μένει στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ και εργάζεται στη ΝΑΣΑ.

Στην τελευταία μου επίσκεψη στο χωριό είδα με έκπληξη ότι το παλιό σχολείο επισκευάστηκε.. πιθανότατα το μετέτρεψαν σε αίθουσα που υποδέχεται τον κόσμο στο πανηγύρι που γίνεται κάθε χρόνο εκεί στην εκκλησία του Αγ. Αντώνη που επίσης έχει επισκευαστεί..

Προτίμησα να μην το φωτογραφίσω..

Να το θυμάμαι όπως το αντίκρυσα στην πρώτη μου επίσκεψη εκεί πριν λίγα χρόνια..

Ανοιξη!!!!

Κάπως τυχαία??

(εδώ που τα λέμε πιστεύω ότι υπάρχει τύχη
αλλά χτυπάει μόνο τις χαμογελαστές πόρτες)

Τυχαία ή εκ προθέσεως λοιπόν
χαμογελώντας,

ανακάλυψα χθες έναν τόπο κρυμμένο

που δικαίως θα τον αποκαλούσα

"το Κρησφύγετο της Ανοιξης"

(Συνομίλησα μαζι Της και ευχαρίστως και όποτε επιθυμώ μου το παραχωρεί
προκειμένου να βρισκω καταφύγιο και προστασία
απο κάτι επικίνδυνα "φράκταλ" που κυκλοφορούν πέρα δώθε και καταβροχθίζουν αθώες και ανυπεράσπιστες "σταγόνες"..)

Κι έτσι όπως κυλιόμουν

προστατευμένη και ασφαλής,

πάνω στα κόκκινα

στα κίτρινα

στα ολόλευκα

χαλιά της,

Συλλογίστηκα..

"θεέ μου πόσο δίπλα απο την ευτυχία περνάει ο άνθρωπος..."

(εικόνες απο Χίο-Θολοποτάμι)


Aν πράγματι βρεθεί κανείς Ανοιξη στη Χίο θα έχει την τύχη να γνωρίσει μια μοναδικότα του νησιού που λίγοι τη γνωρίζουν και να απολαύσει ένα θέαμα που σου κόβει τη λαλιά..
Στη Χίο ευδοκιμούν τέσσερα είδη άγριας τουλίπας, οι ΄΄λαλάδες΄΄ κατά τους ντόπιους, που την άνοιξη κατακλύζουν τις καλλιεργούμενες εκτάσεις του κεντρικού τμήματος του νησιού. Το κόκκινο χρώμα τους πλημμυρίζει την ύπαιθρο και την κάνει να φαίνεται σαν ένα κατακόκκινο χαλί ,σαν ένας ζωντανός πίνακας ζωγραφικής.
Λέγεται ότι η τουλίπα πήρε το όνομά της από τo ΄toliban΄΄ το κάλυμμα του κεφαλιού, που φορούσαν οι άνθρωποι στη Μ. ανατολή.

Στην Ολλανδία, που εσφαλμένα θεωρείται ο τόπος προέλευσής τους, καλλιεργείται από τον 16ο αιώνα όπου τη μετέφερε ο βοτανολόγος Κάρολος Κλούσιος.

Στην πραγματικότητα τόπος καταγωγής της τουλίπας είναι η κεντρική Ασία και από εκεί εξαπλώθηκε η καλλιέργειά της σε όλη την Μεσόγειο

Ενας απο τους μύθους που πλάθει την ιστορία της γέννησης της τουλίπας λέει ότι υπήρχε κάποτε ένας Πέρσης πρίγκηπας που ονομαζόταν Φαράχ και ήταν πολύ ερωτευμένος με τη Σχιριν.

Η Σχιρίν όμως σκοτώθηκε και τότε ο πρίγκηπας έπεσε κιαυτός με το άλογό του σε έναν γκρεμό και αυτοκτόνησε.. Κάθε σταλαγματιά απο το αίμα του που χύθηκε έγινε τουλίπα και απο τότε οι τουλίπες έγιναν σύμβολο αγάπης..

Aγρελωπό...

Το Αγρελωπό δεν υπάρχει πια σε κανένα χάρτη του νησιού ούτε Τουριστικό οδηγό..

Ακόμα και όσους γνωστούς ρώτησα δεν γνώριζαν την ύπαρξή του
Μια μικρή σκουριασμένη ταμπέλα
στο χωματόδρομο που οδηγεί από τα Αγιάσματα στα Καμπιά,
τυχαία μας οδήγησε σ αυτό το εγκαταλελειμμένο χωριουδάκι φάντασμα.

Περιττό να σας πω ότι στο αντίκρυσμά του,
αναπήδησα απο τη χαρά μου
Ηταν σαν να ανακάλυψα ένα θησαυρό..

Πόσο το ζήλεψα έτσι ήσυχα που κοιμάται τον αιώνιο υπνο του

με το κελάρυσμα του μικρού ποταμού πλάι του να το νανουρίζει..

με την κορυφή του Πελιναίου απέναντι να το έχει υπό τη σκέπη του..

Δεν ξέρω γιατί λατρεύω τα ερείπια,
τα χαλάσματα, τις ρωγμές ό,τι το μισογκρεμισμένο
ό,τι το παλιό και φθαρμένο, ..

 Λατρεύω τη φθορά..

Τις ρυτίδες στα πρόσωπα των ανθρώπων..

Τους γερτούς ώμους.. τα ροζιασμένα χέρια των ηλικιωμένων..

Τα 'τέλεια' πρόσωπα,
αυτά που αγωνίζονται να κρατηθούν πάντα νέα και άψογα
δεν με άγγιζαν ποτέ..

Τα ερείπια διαθέτουν κάτι πέρα απο αυτό που βλέπεις..
όμορφο ή άσχημο δεν έχει σημασία..

 Μοιαζουν πάντα έτοιμα να σου πουν μια ιστορία…
ή ακόμα καλύτερα σε καλούν να ανακαλύψεις την ιστορία τους..
να νιωσεις, να μάθεις, να αφουγκραστείς,
να γευτείς, να ψάξεις, να χωθείς μέσα στις ρωγμές τους
και να χαθείς στο παρελθόν τους ..

Τα ερείπια μοιάζουν με τις αναμνήσεις μας..
Κάποιοι από μας τα αγαπούν τα φροντίζουν,
τα επισκεπτονται για να νιωσουν εκείνη τη γλυκιά νοσταλγία που σου μεταδίδουν..
κάποιοι άλλοι τα προσπερνούν..
είτε αδιάφορα, είτε με πόνο,
είτε με έναν αδιόρατο φόβο που τους κάνει να επιταχύνουν το βήμα ..

Σε αντίθεση με τη θέα του ερειπωμένου χωριου
βρίσκεται το φρεσκοβαμμένο και περιποιημένο ξωκλήσι λίγο παραπέρα,
αδιαμφισβήτητο σημάδι πως ο θεός είναι κοντά μας
σε κάθε στιγμή σε κάθε τόπο
ξεχασμένο και μη..

Γιαγιούλα

Την είδα φευγαλέα καθώς οδηγούσα..

Συνέχισα την πορεία μου με την εικόνα καρφωμενη στο μυαλό μου..

Δεν άντεξα..

Κάνω επι τόπου στροφή

Επιστρέφω και παρκάρω το αυτοκίνητο

Κρύφτηκα πίσω απο έναν τοίχο και τη φωτογράφισα απο αρκετά μακριά..
(νιωθω μια ηρεμία και γαλήνη όταν βρεθώ κοντά σε ηλικιωμένους)

Με κορμί σκυφτό λες και τα χρόνια όλα της ζωής της στοιβάχτηκαν στους ώμους της

πότιζε αμέριμνη τον κήπο της..

Μονολογούσε χαμογελώντας..

Μπορεί και να μιλούσε με τα λουλούδια της..

Ισως..

Γιαυτό ο κήπος της ήταν πανέμορφος..