Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

στην ανηφόρα..



Tον έβλεπα κάθε πρωί την ίδια ώρα..

να σπρώχνει το φορτωμένο καρότσι του στην ανηφόρα

Μιά δυό φορές έτρεξα να τον βοηθήσω..

-Oχι παιδί μου, νασαι καλά σευχαριστώ..

Ισορροπώ καλύτερα μονάχος..

.....

Πέρασαν τα χρόνια..

.....

Μεγάλωσα όπως διακαώς επιθυμούσα

και Τον θυμήθηκα όταν βρέθηκα να σπρώχνω τη δική μου τη ζωή

στην ανηφόρα..


Τότε εννόησα τη λεπτή σχέση που συνδέει σε ένα ισόπλευρο τρίγωνο

τις λέξεις


Ανηφόρα-Ισορροπία-Μοναξιά..

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

ταξίδι στο ποτάμι..



Mε αφετηρία τη νέα γέφυρα του ποταμού Βοιδομάτη
στη διαδρομή απο Αρίστη για Πάπιγκο
ξεκινήσαμε τη μιάμισης ώρας διαδρομή ράφτινγκ
με κατάληξη το παλιό πέτρινο γεφύρι κοντά στην Κόνιτσα



Η αφετηρία ένας τόπος μαγευτικός..
Σαν βγαλμένος απο παραμύθι με ξωτικά και νεράιδες



Στέκω ακίνητη και κοιτάζω γύρω μου
συνεπαρμένη..
Είναι απο τα ομορφότερα τοπία που έχω συναντήσει..




-Ελα μην αργείς ακούω να με φωνάζουν


-Λιγο ακόμα.. λίγο ακόμα... έρχομαι..


Και ας με διαπερνάει ως το κόκαλο η παγωνιά...
Μα είναι μια στιγμή που ξέρω.. δεν θα ξαναζήσω..
Τι πειράζει λίγη παγωνιά..
τι πειράζει λίγη καθυστέρηση..




Νερά σμαραγδένια με έντονο κυανό χρώμα

που αιτιολογούν πλήρως το χαρακτηρισμό του ποταμού

ως του καθαρότερου και ομορφότερου της Ευρώπης..

Ο τόπος γεμάτος πλατάνια με ρίζες που ασφυκτιούν και πετάγονται στον άερα



φύλλα ξερά πεσμένα σχηματίζουν ένα καφεκιτρινο χαλί

και με το κάθε φύσημα του αέρα στήνουν χορό

μπερδεύονται με απόκοσμους ήχους , σκιές, ανάσες, μυρωδιές και χάνονται

και χάνεται μαζί τους ο λογισμός μου..

Ενα φύλλο κυλάει μπροστά μου πάνω στο νερό..

Μου αρέσουν τα ποτάμια γιατί δείχνουν το δρόμο προς τη θάλασσα



Βλέπω τον εαυτό μου πάνω στο κίτρινο φύλλο


Μια μικρή σταγόνα βροχής σε μια σχεδία σε σχήμα πλατανόφυλλου..

Αφήνομαι να με οδηγήσει...

Δεν ξέρω τι με περιμένει..

Δεν ξέρω αν υπάρχει γυρισμός..

και νιωθω απαλή και αέρινη..
συμπυκνωμένη, μικρή..
ένα με τη γη..

ένα με τον εαυτό μου...

πιότερο αδύναμη..
λιγότερο δυνατή...

Πιό πολύ Ανθρώπινη..





Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

δια χειρός Ανθρώπων...1750




καθρέφτης
δια χειρός ..Φύσης


Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

στην κατηφόρα...





Καιρό τώρα σε παρακολουθώ
Μια ρέουσα κραυγήπου γοργά κατηφορίζει..
Φεγγίζει η ψυχή σου....
πληγή ορθάνοιχτη που στάζει
Άδεια κοχύλια τα μάτια σου
και η νύχτα βρήκε τόπο να φωλιάσει
Άδειο και το κορμί σου.. παγωμένο..
σαν σπίτι ερειπωμένο που μέσα του πια κατοικούν
άνεμοι και άγρια πουλιά
Αμφίβολα ήταν πάντοτε και τα όνειρά σου όπως οι σχηματισμοί που
διαγράφουν τα σύννεφα... κι έπειτα χάνονται.. και ο νους σου θολωμένος ψάχνει
στις γειτονιές του απείρου να τα βρεί..
O κόσμος γύρω σου που με μάταια υλικά είχες χτίσει
καταρρέει...
Καταρρέεις κιεσύ
και δεν θέλεις..δεν μπορείς πια να νιωσεις την αιτία...




Νικημένη απ τον τέλειο πόνο σου
Υψώνεις τα χέρια στον ουρανό
Δως μου θεέ μου το χέρι σου
Μέσα στη γύμνια μου κρυώνω
Κι έξω στους δρόμους φυσάει και βρέχει μόνο μοναξιά..



Ανθρωποι αργοσβήνουν δίπλα μας με ψυχές σακατεμένες
επειδή κανείς δεν βρέθηκε όταν έπρεπε να τους μπολιάσει με αγάπη ...

Ας μπολιάζουμε με αγάπη τα παιδιά μας..
Εκείνα είναι που κρατούν στα χέρια τους την τύχη του κόσμου μας...




Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

με γενναιοδωρία..


Xαράξου κάπου...



με οποιονδήποτε τρόπο..






και μετά πάλι






σβήσου με γενναιοδωρία...



(Οδυσσέας Ελύτης)

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Ειδα πολλά μα ακόμα...


Είδαν κάμποσα τα μάτια μου....
ταξίδεψα σε άλλες ηπείρους..
3102641-md.jpg

είδα φυλές ανθρώπων άλλες..
είδα ανθρώπους να περπατούν δίπλα σε
άλλους ανθρώπους και να κινδυνεύουν
 είδα άλλους να περπατούν δίπλα σε θηρία και να είναι ασφαλείς..
μπερδεμένη η μυρωδιά των ανθρώπων και των ζώων σε κείνα τα μέρη..
μπερδεμένη και συμφιλιωμένη..
κοιμήθηκα εκεί κοντα τους..  κινδύνεψα..
μα το πρωί αντίκρυσα έκθαμβη τον ήλιο τους να ανατέλει..
εκεί θαρρεις πως  ο ήλιος  βγαίνει  απο τα σπλαχνα της γης...
και γίνεται κυρίαρχος ..
Λες και το νιώθει..πως εκεί πιο μεγάλη ανάγκη τον έχουν ..
είδα γυναίκες χωρίς πρόσωπο..κρυμμένες πίσω απο τη μπούρκα
να ζούν να αντέχουν..
είδα ανθρώπους μεταμφιεσμένους.. απο δαύτους είδα πολλούς...
σε όλη τη γή..
ίδιο το χρώμα τους..
και οι κορμοστασιά τους..
και αναρωτήθηκα...
μπορεί η μεταμφίεση να σημαίνει ανωνυμία..
ή μήπως καθαυτή η μεταμφίεση έχει την δική της ταυτότητα..
περπάτησα σε δρόμους γεμάτους με σκελετωμένα παιδιά που κρέμονταν σαν ιπτάμενες τύψεις απο τα ρούχα των περαστικών  και απο τα δικά μου.. μέτρησα δέκα.. παιδικές παλάμες.. βρώμικες με τα δάχτυλα να τείνουν σαν άξονες σαν βέλη.. να διαπερνουν τα ρούχα και τις καλοζωισμένες σάρκες  να φτάνουν στην ψυχή για να καρφιτσώσουν τα ραβασάκια της απελπισίας τους... αυτή  η εικόνα με κείνα τα παιδιά με το πέρασμα του χρόνου.. αντί να ξεθωριάζει.. κάθε που τη φέρνω στη μνήμη μου τα χρώματά της αν και ασπρο μαύρο μόνο.. γίνονται πιο έντονα.. πιο λευκό το λευκό και το μαύρο πιο μαύρο.. πιο σκοτεινό..
και η ψυχή μου.. ανέβηκε βουνά.. πέρασε απο  λίμνες.. πάλεψε με κύμματα..
περπάτησε σε δύσβατα μονοπάτια..
μάτωσε στα βάτα.. στα ξέφωτα ξαπόσταινε έγλειφε τις πληγές της και τις γιάτρευε..
 μα ακόμα.. συχνά.. ξυπνάω το πρωί
καλημερίζω τον κόσμο και νομίζω πως δεν τον έχω ξαναδει.....
πως τίποτα δε μεσολάβησε..
πως μόλις ξύπνησα..
πως μόλις γεννήθηκα..
.
.
καλημέρα..

Tι να ναι άραγε αυτό?








H λεπτομέρεια λένε κάνει τη διαφορά..


Συμβαίνει όμως η macro- έμφαση που δίνουμε στη λεπτομέρεια


να συντελεί ώστε να χάνουμε τη συνολική εικόνα των πραγμάτων


και κατ επέκταση της ζωής μας ολόκληρης..



Μια στάση..μια ανάσα.. ένα βήμα πίσω.. η οπτική γωνία αλλάζει
και διακρίνουμε καλύτερα






ακόμα λίγο πιο πίσω, το τοπίο ξεκαθαρίζει και η εικόνα ολόκληρη εμφανίζεται μπροστά μας


τώρα δεν υπάρχει αμφιβολία..




Ειναι ένα κομμάτι απο κερήθρα γεμάτη με μελάκι..:):)

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

σταγόνα αγάπης

.
Μια σταγόνα αγάπης


στο βελούδινο άνθος της ψυχής σου


να μαι εγώ


Να ονειρεύομαι μαζί σου να πονώ..


τις κρύες νύχτες συντροφιά να σου κρατώ..


κι όταν χαράζει και τάστρα σβήνουν τ ουρανού


και φέγγει ο ήλιος τους καημούς


βροχή να γίνομαι απο βάλσαμο γλυκό

να σου γιατρεύω τον καημό..

Αν και δεν τα πάω καλά με τις ετήσιες Γιορτές
γιατί η κάθε μέρα που χαράζει θα πρεπε ναναι μια γιορτή,
Eπί τη ευκαιρία.. να ευχηθώ Χρόνια πολλά με υγεία και σταγόνες πολλές αγάπης και Χαράς
σε όλους και όλες που γιορτάζουν..

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

τώρα που χειμωνιάζει..






...Hold me






tight...



Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Mεθύστε!!

Eπειδή μετά απο καιρό, λιγάκι το έριξα έξω, λιγάκι αφέθηκα, ξεχάστηκα και "μέθυσα" τις μέρες που πέρασαν,


μου ήρθε στο νου αυτό το αγαπημένο ποίημα του Μπωνλνταίρ ..



Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι.
Αυτό είναι το παν.
Το μοναδικό πρόβλημα.
Για να μη νιώθετε το βαρύ του Χρόνου φορτίο που τσακίζει τους ώμους σας,
και προς τη γη σάς σέρνει,
πρέπει να μεθάτε χωρίς αναπαμό.
Μα με τι;
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή,
κατά το κέφι σας.
Μα μεθύστε!
Κι αν, καμιά φορά, στα σκαλοπάτια ενός παλατιού,
στου χαντακιού το πράσινο χορτάρι,
στη σκυθρωπή της κάμαράς σας μοναξιά,
ξυπνήσετε, και το μεθύσι έχει λιγοστέψει ή χαθεί,
ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι,
ό,τι φεύγει, ό,τι βογγά, ό,τι μιλά,
ρωτήστε τι ώρα είναι.
Κι ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι,
το πουλί, το ρολόι, θα σας αποκριθούν:
«Ώρα είναι να μεθύστε!
Για να μην είσαστε του Χρόνου σκλάβοι βασανισμένοι,
μεθάτε, μεθάτε αδιάκοπα!
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή,
κατά το κέφι σας».

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Αρωμα μαστίχας..



"Στα Δόθκια(Δότια) δέκα αράες πυξάρια

να τα θωρείς μαρή Κακού να τα λιμπίζεσαι"



Τέλος καλοκαιριού και μέχρι τέλος του Σεπτέμβρη
επικρατεί οργασμός στα Μαστιχοχώρια,
με το μάζεμα της μαστίχας..

Bιαζονται όλοι να προλάβουν πριν τα πρωτοβρόχια
γιατί η βροχή θαμπώνει και μαυρίζει το μαστίχι
και μπορεί και να το παρασύρει μακριά

Εκείνη την περίοδο της συγκομιδης μέχρι και ο αέρας ευωδιάζει..
άρωμα μαστίχας..



Μετά απο το μάζεμα ακολουθεί δουλειά στο σπίτι




το μαστίχι κοσκινίζεται για να απομακρυνθούν φύλλα και χώματα και πλένεται.





Tα μεγάλα και μέτρια δάκρυα - οι πίτες - καθαρίζονται με μαχαιράκι ή με βελόνα, προτού παραδοθούν, μέσω του τοπικού Συνεταιρισμού, στην Ένωση Mαστιχοπαραγωγών Xίου για περαιτέρω καθαρισμό, συσκευασία και προώθηση στο εμπόριο





Τον Ιαουάριο μέχρι και το Μάρτιο ξεκινά και ολοκληρώνεται η διαδικασία
καλλιέργειας-περιποίησης του δέντρου κλάδεμα-σκάψιμο

Τον Ιούνιο γίνεται η προετοιμασία του εδάφους.

Ο σχίνος «ξύνεται», δηλαδή απομακρύνονται από την περιοχή κάτω από το δέντρο τα ζιζάνια, φύλλα και χώματα. Aκολουθεί το «φροκάλημα» δηλ. το σκούπισμα της περιοχής με«φροκαλιές» φτιαγμένες από θυμάρι και αγριόσπαρτο.

Στη συνέχεια το καθαρισμένο έδαφος καλύπτεται με άσπρο, ψιλοκοσκινισμένο χώμα - αμμούδισμα και το έδαφος πλέον είναι έτοιμο να δεχτεί τα πολύτιμα δάκρυα του σχίνου..



Επειδή όμως τα δάκρυα προυποθέτουν και πόνο, ο σχίνος χαράσσεται-πληγώνεται («κέντημα») με ένα αιχμηρό και αυλακωτό εργαλείο, το «κεντητήρι».
Tο μαστίχι αρχίζει σε λίγα δευτερόλεπτα να συγκεντρώνεται σαν δάκρυ στην άκρη της πληγής.



Kάθε 6 - 8 ημέρες επαναλαμβάνεται το χάραγμα με περισσότερες και πιο πυκνές κεντιές, τότε έχουμε το πρώτο μάζεμα της χονδρής μαστίχας.

Ακολουθεί το δεύτερο μάζεμα, με ψιλά κυρίως «δάκρυα» είτε από τον κορμό είτε από το έδαφος.



Και δυό λόγια για το ευλογημένο αυτό δέντρο που στην ουσία δεν είναι δέντρο

Είναι θάμνος αειθαλής με την επιστημονική ονομασία Pistacia lentiscus. Chia (οικογένεια Anacardaceae) ύψους μέχρι τριών μέτρων που ολοκληρώνει την ανάπτυξή του
σε 40-50 χρόνια, ζεί όμως πάνω απο 100.




Το παράδοξο και ανεξήγητο είναι ότι ενώ ευδοκιμεί και σε άλλες περιοχές της Μεσογείου,

τα πολύτιμα δάκρυά του τα χαρίζει μόνο στο έδαφος της Νότιας Χίου..




Σαν κάτι ανθρώπινο να έχει αυτό το δέντρο
Ετσι το έβλεπα κάποτε
Σαν να ήταν ένας κακός και άσπλαχνος βασιλιάς
εκεί στο μεσαιωνικό πύργο των Δοτιών




και μια νεράιδα τον τιμώρησε μεταμορφώνοντάς τον σε θάμνο

με την κατάρα να πληγώνεται απο τους υπηκόους του και να κλαίει γοερά

δάκρυα μετάνοιας

μέχρι και το θάνατό του..



Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Bρίσκει τρόπο η ζωή... στα Πατρικά



Η ομορφιά βρίσκεται δίπλα μας.. βρίσκεται εκεί που τυχαία την ανακαλύπτουμε.... και μερικές φορές παίρνει δεκαετίες ολόκληρες για μια τέτοια ανακάλυψη και ας είναι δίπλα μας.
Αυτά σκέπτομαι καθώς διασχίζω τα στενά δρομάκια στο χωριό Πατρικά ενός από τα περίφημα μεσαιωνικά καστροχώρια της πατρίδας μου.

Εύποροι χωρικοί από την Καλαμωτή έχτισαν έναν πύργο στην περιοχή για λόγους υγείας. Οι απόγονοί τους, που ζουν στην Καλαμωτή συνήθιζαν να αναφέρονται στην περιοχή ως περιουσία των πατέρων τους, δηλ. "Πατρικά". Έτσι, προέκυψε το όνομα του χωριού



Περπατώ πλημμυρισμένη με παιδιάστικο ενθουσιασμό με μάτια και ρουθούνια ορθάνοιχτα με μια διάθεση να πάρω μαζί μου, μέσα μου .ο.τι βλέπω, ό,τι ακούω, ό,τι μυρίζω, ό,τι αισθάνομαι.... ό,τι υπάρχει γύρω μου..



Ερείπια παλιών σπιτιών όπου τώρα κατοικούν σαύρες ποντίκια, μικρά πουλιά, κάποιες φορές και δέντρα ολόκληρα που ασφυκτιώντας πετάγονται από τα παράθυρα, τις πόρτες τα ανοίγματα..


Παραδίπλα άλλα σπίτια αναπαλαιωμένα ευτυχώς με τη φροντίδα της Αρχαιολογικής υπηρεσίας, ώστε να μην αλλοιωθει ο εξωτερικός τους χαρακτήρας.
Πρέπει να πέσει ο σοβάς και να γίνει αρμολόγηση, απαγορεύονται ηλιακοί θερμοσίφωνες, εξωτερικές σκάλες, αλουμίνια...
Mέσα απο τα ερείπια και τις στάχτες του το χωριό σιγά και θριαμβευτικά ξαναγεννιέται, έτσι όπως του αρμόζει..




Tα σπίτια τόσο στα Πατρικά αλλά και σε όλα τα καστροχώρια, είναι διώροφα ή τριώροφα λιτά και λειτουργικά, με θόλο και αποτελούν μια συμπαγή μάζα. Tα στενά δρομάκια συνδέονταν μεταξύ τους με διαδοχικές καμάρες· έτσι από την ταράτσα του σπιτιού σου μπορούσες να πας οπουδήποτε στο χωριό.




Στόχος η αποτελεσματική άμυνα του χωριού αλλά και ο έλεγχος των κατοίκων από τους Γενοβέζους κατακτητές οι οποίοι και τα έχτισαν με σχέδια που στάλθηκαν από τη Γενοβα
Σκοπός τους η εκμετάλλευση της μαστίχας και άλλων προϊόντων που παρήγαγε το νησί.



Στο κέντρο του χωριου υπάρχει η εκκλησία και ο πύργος και μία μικρή πλατεία, το «λιβάδι». Τριγύρω στο χωριό υπήρχε τείχος που έφτιαχναν οι εξωτερικοί τοίχοι των τελευταίων σπιτιών και είχε δύο σιδερένιες πόρτες που έκλειναν με τη δύση του Ήλιου.

Βουκαμβίλιες, γιασεμιά, βασιλικοί, γεράνια, δίνουν πολύχρωμες πινελιές -ανάσες στο κατά τα άλλα μουντό χρώμα της πέτρας που επικρατεί παντού

Περπατώ και ονειρεύομαι την καρδιά του χωριού να χτυπάει δυνατά… να ξεχυλίζει από ζωή, εργασία και γέλια παιδιών..

Δίπλα μου περπατάει η Μόνικα και ο Πάολο ένα ζευγάρι φίλων Ιταλών που εξαιτίας τους βρέθηκα για πρώτη φορά στο χωριουδάκι αυτό.
Ερχονται κάθε χρόνο στο νησί και τόσο το έχουν αγαπήσει που αποφάσισαν να αγοράσουν ή να χτίσουν ένα σπίτι ώστε να παρατείνουν και το χρόνο της παραμονής τους και με προοπτική κάποτε να έρθουν να κατοικήσουν μόνιμα εδώ..
-Κάθε χρόνο μου λένε, προτού να έρθουμε στη Χίο επισκεπτόμαστε και άλλα νησιά.. Μετά απο λίγες μέρες θέλουμε να φύγουμε να έρθουμε πάλι εδώ.. Είναι σαν να ερχόμαστε στο σπίτι μας.
Ο Πάολο οικονομολόγος με δική του εταιρεία έχει σαν χόμπυ το ψαροντούφεκο.. εγώ θα έλεγα ότι το ψαροντούφεκο αποτελεί απλά μια πρόφαση για να βρίσκεται μέσα στη θάλασσα.. κι εκεί να χάνεται και να ξεχνάει να επιστρέψει..
Τι κάνεις τόσες ώρες τον ρωτάω.. δεν κουράζεσαι?
-Βρίσκομαι μέσα στη θάλασσα μου απαντάει, τόσο απλά..
Αυτό για μένα είναι διακοπές και ξεκούραση..
Μεσα στο νερό αδειάζει το μυαλό μου... Μόνο η θάλασσα το καταφέρνει αυτό..
Και για τη Μόνικα η θάλασσα είναι η επίσημη ερωμένη του συζύγου της.. μια ερωμένη που έχει αποδεχτεί έστω και αν δεν είναι ό,τι καλύτερο για εκείνη να τον περιμένει ώρες ολόκληρες στις έρημες ακρογιαλιές ως που να χορτάσει την αγκαλιά της και να επιστρέψει..

Εχουν γυρίσει ψάχνοντας για σπίτι, όλα τα χωριά.. Επέλεξαν τα Πατρικά για λόγους που διέκρινα κιεγώ μόλις τα γνώρισα.. Κυρίως για την αυθεντικότητά τους..

Νιωθω αμήχανα να μαθαίνω ένα κομμάτι του τόπου μου από δυό ξένους,,

Να εγκαταλείπουμε εμείς τα σπίτια μας, τα χωριά μας, τα νησιά μας, να φεύγουμε για τις μεγάλες πόλεις και να τα αγοράζουν ξένοι..

Να έρχονται οι ξένοι και να βρίσκουν δουλειά στον τόπο μας(σε όλα σχεδόν τα σπίτια που αναπαλαιώνονται δουλεύουν συνεργεία Αλβανών μεταναστών)
Κι εμείς να παραπονιόμαστε για ανεργία να καίμε και να παραβιάζουμε το περιβάλλον μας

Και η γη που μας ανάθρεψε να ερημώνει..
Περπατάμε και μου δείχνουν ένα πανέμορφο αναπαλαιωμένο..
- Το έχουν αγοράσει και αυτό Ιταλοί μου λένε.. και μένουν εδώ σχεδόν μόνιμα


Βγαίνουμε απο το χωριό και περπατάμε προς το αυτοκίνητο..
Μια πνοή αισιοδοξίας φυσάει μέσα μου..

Για τη ζωή που βρίσκει τον τρόπο και το δρόμο και συνεχίζει..