Αν αυτή την ιστορία την ξέρετε κάπως διαφορετικά είναι που περνώντας τα χρόνια
κάτι παραπάνω μας έμαθε ο ήλιος..

Μια φορά κιέναν καιρό.
όπως καμιά άλλη φορά
ο Ηλιος βγήκε ζωντανός κιέτρεχε σαν παιδί στην αμμουδιά
Τον βρήκαν ντυμένο με χιλιάδες χρώματα το χάραμα.
και τον έκρυψαν στην καρδιά τους..
Πέρασε το φθινόπωρο, ο χειμώνας, η Ανοιξη και ήρθε ξανά το καλοκαίρι
Εκείνη μόνη λυπόταν πολύ που τον έχασε
Δεν είχε φίλους εκτός απο ένα μικρό παιχνίδι
Κάθησε μόνη κι έκλαψε απαρηγόρητα..
Της χάιδεψε τα μαλλιά της σκούπισε τα δάκρυα..
Τη φίλησε πρίν κοιμηθεί..

Κι ούτε τίποτα της υποσχέθηκε
κιούτε έμεινε ξάγρυπνος όλη τη νύχτα
Κιούτε μούσκεψε η ψυχή του στην υγρασία της νύχτας..

Κι ούτε εκείνη έλειπε..
Κι ο ήλιος βγήκε κανoνικά
χωρίς ένα μεγάλο καρούμπαλο
Και βέβαια συνεχίζει κάθε μέρα να βγαίνει..

Κάποτε ήταν ροζ..ένα συννεφάκι
μα ήταν λυπημένο γιατί ήθελε να είναι νυχτερίδα
που είναι λέει ευτυχισμένη στο σκοτάδι..
όμως εκείνη μέσα στο σκοτάδι της
δεν μπορεί να βλέπει ένα ροζ συννεφάκι
ούτε έχει μάτια όπως τα σύννεφα
να βλέπει ουρανό και θάλασσα
ούτε να διαβάζει παραμυθάκια
να κάνει βόλτες όπου θέλει.
να χαίρεται που είναι ροζ
να τρέχει σαν τον άνεμο
ν ανεβαίνει ως τον ήλιο
να παίζει στο κύμα
να ερωτεύεται
κιούτε να ανυπομονεί
όταν φτάνει στην προτελευταία σελίδα
του παραμυθιού
γιατί τα παραμύθια δεν τελειώνουν ποτέ

όταν μιλάνε για σύννεφα