.....

Ολα στις μέρες μας ρευστά... ρευστά και αμφίβολα...

και πιότερο οι ανθρώπινες σχέσεις....

Χωρίς τίποτα...

Η γιαγιά μου..

Ηρθε σε αυτόν τον κόσμο χωρίς τίποτα

Και έφυγε νωρίς.. χωρίς τίποτα, παρά μόνο με αγάπη.

Όλα τ'άλλα ήταν μόνο δανεικά...

Οπως και τούτα εδώ τα χτενάκια από φίλντισι που φορούσε στα  μαλλιά της..

στα χέρια μου τώρα.. μοναδικό απομεινάρι της ζωής της..

η τέχνη του ενστίκτου..



Υ.Γ. Από την Κυριακάτικη εξόρμηση στο βουνό..

Κάντε κλικ στις εικόνες να δείτε τις σταγόνες της υγρασίας πάνω στον ιστό..

στη σκιά..

Σε  μια  σκιά  η σκέψη του ξαποσταίνει

παίρνει αέρα η καρδιά του

και ξανα-ανασαίνει..

Υ.Γ.   Θυμήσου λένε, ότι η ανάπτυξη έρχεται την ώρα που ξεκουράζεσαι και όχι την ώρα που αγωνίζεσαι..

Θαλασσινή αγκαλιά...

Ψιχαλίζει..

και... δες

Μια γλυκιά αγκαλιά

μπορεί αναπάντεχα, στο πουθενά..

 να σε προσμένει

:):):)

...

Δεθείτε καλά...

.

 

και... φύγαμε...

Καλό Φθινόπωρο..

Καλή Σχολική Χρονιά!!!!

H γιαγιά μου.. ο παππούς μου..

Γιαγιά..παπούς..  η γιαγιά μου.. ο παππούς μου.. έχουν μια γλύκα αυτές οι λέξεις και μόνο που τις ακούς και μόνο που τις προφέρεις.. πλημμυρίζεις απο μια γλυκιά αίσθηση..  όπως αυτή που έχουν τα παραμυθια.. οι καραμέλες..  τα ζαχαρωτά..

ο παππούς μου ζούσε μόνος του.. κοντά μας..

Πέθανε η γιαγια λιγο μετα που γεννήθηκα.. ίσα που πρόλαβε να με κρατήσει στην αγκαλιά της.. εκείνη  με γνώρισε εγώ ποτέ.. μόνο σε φωτογραφίες την εχω δει.. σε μια μάλιστα με κρατάει αγκαλιά νεογέννητη εγώ και με κοιταει με ένα βλέμμα γεμάτο θέρμη και παράπονο.. Ηταν άρρωστη προτού γεννηθώ με  καρκίνο στο στήθος.. χειρουργήθηκε μα έκανε μετάσταση το "κακό" και κρατήθηκε λένε με τα δόντια απο τη ζωή για να με δεί προτού πεθάνει..

"Αγία" την έλεγαν στη γειτονιά για την καλοσύνη και την προσφορά της σε όλους που είχαν ανάγκη.. 

Σχολείο δεν πήγε μα έμαθε μόνη της να γράφει και να διαβάζει.. όλες οι γυναίκες της γειτονιάς, της πήγαιναν κάθε τόσο τα γράμματα απο τους ναυτικούς και τους ξενιτεμένους και τους τα διάβαζε.. μετά της υπαγόρευαν τις απαντήσεις...

Είχε και εναν μεγάλο χάρτη του κόσμου εκεί στο σαλόνι ..(τον πρόλαβα κιεγώ..τον αγάπησα κιεγώ...σαν να είχε τη μυρωδιά της γιαγιάς αυτός ο χάρτης...) και είχε μάθει λένε απέξω όλα τα λιμάνια και τις θάλασσες του κόσμου.. αρκει να της έδειχνες με το δάχτυλο το λιμάνι και αμέσως σου έλεγε το όνομά του...

Τον παππού τον έζησα... καθημερινά μέχρι τα 14 μου ..

τον θυμάμαι να παίζει και να τραγουδάει με το μαντολίνο του... να σταματάει αν δεν τον συνόδευα κιεγώ.. θυμάμαι τις ιστορίες που μου έλεγε τα βράδυα για τους Τούρκους.. για τους Γερμανούς.. για τα ταξιδια του.. όλο τον κόσμο είχε γυρίσει ο παππούς προτού ακόμα γεννηθώ..

θυμάμαι τη δραχμούλα που μου άφηνε κάθε πρωί στο τραπέζι για να παρω κουλουράκι στο σχολείο..

που έτρεχα να τον βρω κάθε που μάλωνα με τη μητέρα μου.. αλλά ποτέ δεν του το έλεγα..έσφιγγα τα δόντια μου να μη κυλήσει το δάκρυ και το δει.. μου έφτανε και μόνο που τον έβρισκα πάντα εκεί να με περιμένει και να χαίρεται..

Θυμάμαι συχνά τις Κυριακές που πηγαίναμε οι δυό μας με τα πόδια στο βουνό σε ένα χωράφι που είχε .. ήθελε πάντα να είμαστε εκει την ώρα της Ανατολής..

θυμάμαι ολοζώντανα μπροστά μου εκείνο το στενό μονοπατάκι που ανέβαινε στο βουνό.. σε ένα του σημείο είχε βάτα που δεν μπορουσα να δρασκελίσω και πάντα πέρναγε εκείνος μπροστά για να με σηκώσει..

θυμάμαι τον τεράστιο στα μάτια μου τότε πάγκο με τα εργαλεία του.. τα πράγματα που έφτιαχνε με τα χέρια του... ΄

 έπαιρνε διάφορα φρούτα και μου έφτιαχνε  καλαθάκια ..σπιτάκια.. ζωάκια..

μα πιο πολυ θυμάμαι τα χάρτινα καραβάκια..εκείνος τα έφτιαχνε κιεγώ τα ζωγράφιζα... μετά γέμιζα λεκάνες με νερό και τα έβαζα μέσα μα μετά απο λίγο μούσκευαν και φώναζα.. φτιάξε μου άλλο παππού..

Τα καραβάκια μου έλεγε δε ζουν στο γλυκό νερό ..ούτε μεσα σε λεκάνες... θέλουν ανοιχτες θάλασσες... θέλουν αγέρα..

μια μέρα μου είπε..

-Να σου φτιάξω και έναν ήλιο ??

-Μα πως θα φτιάξεις τον ήλιο παππού??

πήγε στην κουζίνα και γύρισε με μια φέτα πορτοκαλιου...

Την έβαλε δίπλα στη βαρκούλα που μου είχε φτιάξει πριν λίγο και μου είπε..

-Να τώρα έχει και ήλιο το καραβάκι σου.. τώρα δεν θα φοβάται όταν νυχτώνει...

Λιμάνια μόνο δε μου ζωγράφισε ποτέ..

Ισως γιαυτό όταν αργότερα μεγάλωσα και τα κύμματα κάποιες φορές με πέταξαν μεσα σε λιμάνια..δεν ήξερα..να δέσω κάβους να πλευρίσω το καράβι μου...να χειριστώ την άγκυρά μου

Φοβόμουν κιέφευγα...

Οταν έφυγε ο παππούς..εφυγε μαζί του και ένα κομμάτι της ψυχής μου...

Μικρή Ζωή

 

Tόσο μικρή είναι η Ζωή

Σαν ενα παιδί μικρό

Θέλει μαζί σου να παίξει

να τρέξει, να χαθεί, να πέσει κάτω, να κλάψει

και την άλλη στιγμή να γελάσει δυνατά

Κι εσύ πασχίζεις άδικα να το ερμηνεύσεις με τη λογική

Το μαλώνεις, το καθοδηγείς, το υπομένεις

Δυσανασχετείς και οργίζεσαι

Οταν σκαρφαλώνει στους ώμους σου,

Γέρνεις και αγκομαχάς λες και τόσο αδύναμος είσαι

που δεν μπορείς ένα μικρό παιδί για λίγο να σηκώσεις

Χωρίς επιστροφή

Πώς έρχονται έτσι και χάνονται χωρίς επιστροφή οι ζωές των ανθρωπων στα φτερά του χρόνου..

Τα σπίτια τους τωρα μοιάζουν με μνηματα αφρόντιστα

Το χωριό σαν σκεπασμένο από ιστό αράχνης

Περπατώ στα χορταριασμένα δρομάκια του χωριού και ακούω τις φωνές των ανθρώπων, τα μουγκανητά των ζώων τους στεναγμούς των ερωτευμένων, το κλάμα των μωρών, τις χαρούμενες φωνές των παιδιών

Όλα τώρα βουλιάζουν σε μια εκκωφαντική σιωπή

Πώς έρχονται και περνούν όλα σαν μια λάμψη αστραπής..
Σκέφτομαι για πολλοστή φορά με πόσο λάθος τρόπο ζούμε τη ζωή μας.. τον συνεχή αγώνα μας για τη συσσώρευση αγαθών.. Πόσο έχουμε πλανευτεί νομίζοντας ότι εκεί κρύβεται η ευτυχία..

Το εγκαταλελειμμένο χωριό στις εικόνες είναι η Παλιά Ποταμιά στη Βόρεια Χίο.

Το όνομα αυτό το δώσανε στο χωριό γιατί χτίστηκε ανάμεσα σε δύο χείμαρρους. Τον Καρυδάτο και τον Απέσω Ποταμό. Οι πρώτοι κάτοικοι πρόλαβαν κι έχτισαν στο καλό μέρος, που το έβλεπε ο ήλιος.

Οι κατοπινοί, χτίσανε σε ανήλια πλαγιά. Ανθυγιεινός τόπος κι απομονωμένος, 1500 μ. από τον κεντρικό δρόμο. Ήλθαν αρρώστιες, άρχισαν να ψάχνονται τι συμβαίνει. «Θέλετε ήλιο», τους είπαν οι αρμόδιοι. Ήλθε και ο σεισμός του 1949 με ελαφρές ζημιές, που τους έκανε να πάρουν την απόφαση της μετακόμισης.

Ετσι Το 1960 μπήκε ο θεμέλιος λίθος στο νέο χωριό που το ονόμασαν Νέα Ποταμιά

Στην παλιά Ποταμιά ζούσαν 70 οικογένειες, κοντά 500 άτομα.

Παλιά, δεν υπήρχε σχολείο. Όλοι θυμούνται ακόμη το σπίτι του Κουτσουβάσιλου, που πήγαιναν για τα μαθήματα.

Το πρώτο σχολείο στην παλιά Ποταμιά χτίστηκε το 1912 με προσωπική εργασία των κατοίκων. «Όμορφο σαν την Ακρόπολη είναι ακόμη. Στέκει εκεί εγκαταλελειμμένο», λέγαν όλοι. Τότε είχε μέχρι κι 80 μαθητές.

Οι Ποταμούσοι λένε ότι από εκεί έχουν βγει πολλοί δάσκαλοι, ένας γιατρός, αλλά κυρίως ένας πυρηνικός επιστήμονας που μένει στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ και εργάζεται στη ΝΑΣΑ.

Στην τελευταία μου επίσκεψη στο χωριό είδα με έκπληξη ότι το παλιό σχολείο επισκευάστηκε.. πιθανότατα το μετέτρεψαν σε αίθουσα που υποδέχεται τον κόσμο στο πανηγύρι που γίνεται κάθε χρόνο εκεί στην εκκλησία του Αγ. Αντώνη που επίσης έχει επισκευαστεί..

Προτίμησα να μην το φωτογραφίσω..

Να το θυμάμαι όπως το αντίκρυσα στην πρώτη μου επίσκεψη εκεί πριν λίγα χρόνια..

Ανοιξη!!!!

Κάπως τυχαία??

(εδώ που τα λέμε πιστεύω ότι υπάρχει τύχη
αλλά χτυπάει μόνο τις χαμογελαστές πόρτες)

Τυχαία ή εκ προθέσεως λοιπόν
χαμογελώντας,

ανακάλυψα χθες έναν τόπο κρυμμένο

που δικαίως θα τον αποκαλούσα

"το Κρησφύγετο της Ανοιξης"

(Συνομίλησα μαζι Της και ευχαρίστως και όποτε επιθυμώ μου το παραχωρεί
προκειμένου να βρισκω καταφύγιο και προστασία
απο κάτι επικίνδυνα "φράκταλ" που κυκλοφορούν πέρα δώθε και καταβροχθίζουν αθώες και ανυπεράσπιστες "σταγόνες"..)

Κι έτσι όπως κυλιόμουν

προστατευμένη και ασφαλής,

πάνω στα κόκκινα

στα κίτρινα

στα ολόλευκα

χαλιά της,

Συλλογίστηκα..

"θεέ μου πόσο δίπλα απο την ευτυχία περνάει ο άνθρωπος..."

(εικόνες απο Χίο-Θολοποτάμι)


Aν πράγματι βρεθεί κανείς Ανοιξη στη Χίο θα έχει την τύχη να γνωρίσει μια μοναδικότα του νησιού που λίγοι τη γνωρίζουν και να απολαύσει ένα θέαμα που σου κόβει τη λαλιά..
Στη Χίο ευδοκιμούν τέσσερα είδη άγριας τουλίπας, οι ΄΄λαλάδες΄΄ κατά τους ντόπιους, που την άνοιξη κατακλύζουν τις καλλιεργούμενες εκτάσεις του κεντρικού τμήματος του νησιού. Το κόκκινο χρώμα τους πλημμυρίζει την ύπαιθρο και την κάνει να φαίνεται σαν ένα κατακόκκινο χαλί ,σαν ένας ζωντανός πίνακας ζωγραφικής.
Λέγεται ότι η τουλίπα πήρε το όνομά της από τo ΄toliban΄΄ το κάλυμμα του κεφαλιού, που φορούσαν οι άνθρωποι στη Μ. ανατολή.

Στην Ολλανδία, που εσφαλμένα θεωρείται ο τόπος προέλευσής τους, καλλιεργείται από τον 16ο αιώνα όπου τη μετέφερε ο βοτανολόγος Κάρολος Κλούσιος.

Στην πραγματικότητα τόπος καταγωγής της τουλίπας είναι η κεντρική Ασία και από εκεί εξαπλώθηκε η καλλιέργειά της σε όλη την Μεσόγειο

Ενας απο τους μύθους που πλάθει την ιστορία της γέννησης της τουλίπας λέει ότι υπήρχε κάποτε ένας Πέρσης πρίγκηπας που ονομαζόταν Φαράχ και ήταν πολύ ερωτευμένος με τη Σχιριν.

Η Σχιρίν όμως σκοτώθηκε και τότε ο πρίγκηπας έπεσε κιαυτός με το άλογό του σε έναν γκρεμό και αυτοκτόνησε.. Κάθε σταλαγματιά απο το αίμα του που χύθηκε έγινε τουλίπα και απο τότε οι τουλίπες έγιναν σύμβολο αγάπης..

Aγρελωπό...

Το Αγρελωπό δεν υπάρχει πια σε κανένα χάρτη του νησιού ούτε Τουριστικό οδηγό..

Ακόμα και όσους γνωστούς ρώτησα δεν γνώριζαν την ύπαρξή του
Μια μικρή σκουριασμένη ταμπέλα
στο χωματόδρομο που οδηγεί από τα Αγιάσματα στα Καμπιά,
τυχαία μας οδήγησε σ αυτό το εγκαταλελειμμένο χωριουδάκι φάντασμα.

Περιττό να σας πω ότι στο αντίκρυσμά του,
αναπήδησα απο τη χαρά μου
Ηταν σαν να ανακάλυψα ένα θησαυρό..

Πόσο το ζήλεψα έτσι ήσυχα που κοιμάται τον αιώνιο υπνο του

με το κελάρυσμα του μικρού ποταμού πλάι του να το νανουρίζει..

με την κορυφή του Πελιναίου απέναντι να το έχει υπό τη σκέπη του..

Δεν ξέρω γιατί λατρεύω τα ερείπια,
τα χαλάσματα, τις ρωγμές ό,τι το μισογκρεμισμένο
ό,τι το παλιό και φθαρμένο, ..

 Λατρεύω τη φθορά..

Τις ρυτίδες στα πρόσωπα των ανθρώπων..

Τους γερτούς ώμους.. τα ροζιασμένα χέρια των ηλικιωμένων..

Τα 'τέλεια' πρόσωπα,
αυτά που αγωνίζονται να κρατηθούν πάντα νέα και άψογα
δεν με άγγιζαν ποτέ..

Τα ερείπια διαθέτουν κάτι πέρα απο αυτό που βλέπεις..
όμορφο ή άσχημο δεν έχει σημασία..

 Μοιαζουν πάντα έτοιμα να σου πουν μια ιστορία…
ή ακόμα καλύτερα σε καλούν να ανακαλύψεις την ιστορία τους..
να νιωσεις, να μάθεις, να αφουγκραστείς,
να γευτείς, να ψάξεις, να χωθείς μέσα στις ρωγμές τους
και να χαθείς στο παρελθόν τους ..

Τα ερείπια μοιάζουν με τις αναμνήσεις μας..
Κάποιοι από μας τα αγαπούν τα φροντίζουν,
τα επισκεπτονται για να νιωσουν εκείνη τη γλυκιά νοσταλγία που σου μεταδίδουν..
κάποιοι άλλοι τα προσπερνούν..
είτε αδιάφορα, είτε με πόνο,
είτε με έναν αδιόρατο φόβο που τους κάνει να επιταχύνουν το βήμα ..

Σε αντίθεση με τη θέα του ερειπωμένου χωριου
βρίσκεται το φρεσκοβαμμένο και περιποιημένο ξωκλήσι λίγο παραπέρα,
αδιαμφισβήτητο σημάδι πως ο θεός είναι κοντά μας
σε κάθε στιγμή σε κάθε τόπο
ξεχασμένο και μη..