Γιαγιά..παπούς.. η γιαγιά μου.. ο παππούς μου.. έχουν μια γλύκα αυτές οι λέξεις και μόνο που τις ακούς και μόνο που τις προφέρεις.. πλημμυρίζεις απο μια γλυκιά αίσθηση.. όπως αυτή που έχουν τα παραμυθια.. οι καραμέλες.. τα ζαχαρωτά..
ο παππούς μου ζούσε μόνος του.. κοντά μας..
Πέθανε η γιαγια λιγο μετα που γεννήθηκα.. ίσα που πρόλαβε να με κρατήσει στην αγκαλιά της.. εκείνη με γνώρισε εγώ ποτέ.. μόνο σε φωτογραφίες την εχω δει.. σε μια μάλιστα με κρατάει αγκαλιά νεογέννητη εγώ και με κοιταει με ένα βλέμμα γεμάτο θέρμη και παράπονο.. Ηταν άρρωστη προτού γεννηθώ με καρκίνο στο στήθος.. χειρουργήθηκε μα έκανε μετάσταση το "κακό" και κρατήθηκε λένε με τα δόντια απο τη ζωή για να με δεί προτού πεθάνει..
"Αγία" την έλεγαν στη γειτονιά για την καλοσύνη και την προσφορά της σε όλους που είχαν ανάγκη..
Σχολείο δεν πήγε μα έμαθε μόνη της να γράφει και να διαβάζει.. όλες οι γυναίκες της γειτονιάς, της πήγαιναν κάθε τόσο τα γράμματα απο τους ναυτικούς και τους ξενιτεμένους και τους τα διάβαζε.. μετά της υπαγόρευαν τις απαντήσεις...
Είχε και εναν μεγάλο χάρτη του κόσμου εκεί στο σαλόνι ..(τον πρόλαβα κιεγώ..τον αγάπησα κιεγώ...σαν να είχε τη μυρωδιά της γιαγιάς αυτός ο χάρτης...) και είχε μάθει λένε απέξω όλα τα λιμάνια και τις θάλασσες του κόσμου.. αρκει να της έδειχνες με το δάχτυλο το λιμάνι και αμέσως σου έλεγε το όνομά του...
Τον παππού τον έζησα... καθημερινά μέχρι τα 14 μου ..
τον θυμάμαι να παίζει και να τραγουδάει με το μαντολίνο του... να σταματάει αν δεν τον συνόδευα κιεγώ.. θυμάμαι τις ιστορίες που μου έλεγε τα βράδυα για τους Τούρκους.. για τους Γερμανούς.. για τα ταξιδια του.. όλο τον κόσμο είχε γυρίσει ο παππούς προτού ακόμα γεννηθώ..
θυμάμαι τη δραχμούλα που μου άφηνε κάθε πρωί στο τραπέζι για να παρω κουλουράκι στο σχολείο..
που έτρεχα να τον βρω κάθε που μάλωνα με τη μητέρα μου.. αλλά ποτέ δεν του το έλεγα..έσφιγγα τα δόντια μου να μη κυλήσει το δάκρυ και το δει.. μου έφτανε και μόνο που τον έβρισκα πάντα εκεί να με περιμένει και να χαίρεται..
Θυμάμαι συχνά τις Κυριακές που πηγαίναμε οι δυό μας με τα πόδια στο βουνό σε ένα χωράφι που είχε .. ήθελε πάντα να είμαστε εκει την ώρα της Ανατολής..
θυμάμαι ολοζώντανα μπροστά μου εκείνο το στενό μονοπατάκι που ανέβαινε στο βουνό.. σε ένα του σημείο είχε βάτα που δεν μπορουσα να δρασκελίσω και πάντα πέρναγε εκείνος μπροστά για να με σηκώσει..
θυμάμαι τον τεράστιο στα μάτια μου τότε πάγκο με τα εργαλεία του.. τα πράγματα που έφτιαχνε με τα χέρια του... ΄
έπαιρνε διάφορα φρούτα και μου έφτιαχνε καλαθάκια ..σπιτάκια.. ζωάκια..
μα πιο πολυ θυμάμαι τα χάρτινα καραβάκια..εκείνος τα έφτιαχνε κιεγώ τα ζωγράφιζα... μετά γέμιζα λεκάνες με νερό και τα έβαζα μέσα μα μετά απο λίγο μούσκευαν και φώναζα.. φτιάξε μου άλλο παππού..
Τα καραβάκια μου έλεγε δε ζουν στο γλυκό νερό ..ούτε μεσα σε λεκάνες... θέλουν ανοιχτες θάλασσες... θέλουν αγέρα..
μια μέρα μου είπε..
-Να σου φτιάξω και έναν ήλιο ??
-Μα πως θα φτιάξεις τον ήλιο παππού??
πήγε στην κουζίνα και γύρισε με μια φέτα πορτοκαλιου...
Την έβαλε δίπλα στη βαρκούλα που μου είχε φτιάξει πριν λίγο και μου είπε..
-Να τώρα έχει και ήλιο το καραβάκι σου.. τώρα δεν θα φοβάται όταν νυχτώνει...
Λιμάνια μόνο δε μου ζωγράφισε ποτέ..
Ισως γιαυτό όταν αργότερα μεγάλωσα και τα κύμματα κάποιες φορές με πέταξαν μεσα σε λιμάνια..δεν ήξερα..να δέσω κάβους να πλευρίσω το καράβι μου...να χειριστώ την άγκυρά μου
Φοβόμουν κιέφευγα...
Οταν έφυγε ο παππούς..εφυγε μαζί του και ένα κομμάτι της ψυχής μου...
