Ειδα πολλά μα ακόμα...

Είδαν κάμποσα τα μάτια μου....

ταξίδεψα σε άλλες ηπείρους..

είδα φυλές ανθρώπων άλλες..

είδα ανθρώπους να περπατούν δίπλα σε

άλλους ανθρώπους και να κινδυνεύουν

 είδα άλλους να περπατούν δίπλα σε θηρία και να είναι ασφαλείς..

μπερδεμένη η μυρωδιά των ανθρώπων και των ζώων σε κείνα τα μέρη..

μπερδεμένη και συμφιλιωμένη..

κοιμήθηκα εκεί κοντα τους..  κινδύνεψα..

μα το πρωί αντίκρυσα έκθαμβη τον ήλιο τους να ανατέλει..

εκεί θαρρεις πως  ο ήλιος  βγαίνει  απο τα σπλαχνα της γης...

και γίνεται κυρίαρχος ..

Λες και το νιώθει..πως εκεί πιο μεγάλη ανάγκη τον έχουν ..

είδα γυναίκες χωρίς πρόσωπο..κρυμμένες πίσω απο τη μπούρκα

να ζούν να αντέχουν..

είδα ανθρώπους μεταμφιεσμένους.. απο δαύτους είδα πολλούς...

σε όλη τη γή..

ίδιο το χρώμα τους..

και οι κορμοστασιά τους..

και αναρωτήθηκα...

μπορεί η μεταμφίεση να σημαίνει ανωνυμία..

ή μήπως καθαυτή η μεταμφίεση έχει την δική της ταυτότητα..

περπάτησα σε δρόμους γεμάτους με σκελετωμένα παιδιά που κρέμονταν σαν ιπτάμενες τύψεις απο τα ρούχα των περαστικών  και απο τα δικά μου.. μέτρησα δέκα.. παιδικές παλάμες.. βρώμικες με τα δάχτυλα να τείνουν σαν άξονες σαν βέλη.. να διαπερνουν τα ρούχα και τις καλοζωισμένες σάρκες  να φτάνουν στην ψυχή για να καρφιτσώσουν τα ραβασάκια της απελπισίας τους... αυτή  η εικόνα με κείνα τα παιδιά με το πέρασμα του χρόνου.. αντί να ξεθωριάζει.. κάθε που τη φέρνω στη μνήμη μου τα χρώματά της αν και ασπρο μαύρο μόνο.. γίνονται πιο έντονα.. πιο λευκό το λευκό και το μαύρο πιο μαύρο.. πιο σκοτεινό..

και η ψυχή μου.. ανέβηκε βουνά.. πέρασε απο  λίμνες.. πάλεψε με κύμματα..

περπάτησε σε δύσβατα μονοπάτια..

μάτωσε στα βάτα.. στα ξέφωτα ξαπόσταινε έγλειφε τις πληγές της και τις γιάτρευε..

 μα ακόμα.. συχνά.. ξυπνάω το πρωί

καλημερίζω τον κόσμο και νομίζω πως δεν τον έχω ξαναδει.....

πως τίποτα δε μεσολάβησε..

πως μόλις ξύπνησα..

πως μόλις γεννήθηκα..

.

.

καλημέρα..