Χωρίς επιστροφή

Πώς έρχονται έτσι και χάνονται χωρίς επιστροφή οι ζωές των ανθρωπων στα φτερά του χρόνου..

Τα σπίτια τους τωρα μοιάζουν με μνηματα αφρόντιστα

Το χωριό σαν σκεπασμένο από ιστό αράχνης

Περπατώ στα χορταριασμένα δρομάκια του χωριού και ακούω τις φωνές των ανθρώπων, τα μουγκανητά των ζώων τους στεναγμούς των ερωτευμένων, το κλάμα των μωρών, τις χαρούμενες φωνές των παιδιών

Όλα τώρα βουλιάζουν σε μια εκκωφαντική σιωπή

Πώς έρχονται και περνούν όλα σαν μια λάμψη αστραπής..
Σκέφτομαι για πολλοστή φορά με πόσο λάθος τρόπο ζούμε τη ζωή μας.. τον συνεχή αγώνα μας για τη συσσώρευση αγαθών.. Πόσο έχουμε πλανευτεί νομίζοντας ότι εκεί κρύβεται η ευτυχία..

Το εγκαταλελειμμένο χωριό στις εικόνες είναι η Παλιά Ποταμιά στη Βόρεια Χίο.

Το όνομα αυτό το δώσανε στο χωριό γιατί χτίστηκε ανάμεσα σε δύο χείμαρρους. Τον Καρυδάτο και τον Απέσω Ποταμό. Οι πρώτοι κάτοικοι πρόλαβαν κι έχτισαν στο καλό μέρος, που το έβλεπε ο ήλιος.

Οι κατοπινοί, χτίσανε σε ανήλια πλαγιά. Ανθυγιεινός τόπος κι απομονωμένος, 1500 μ. από τον κεντρικό δρόμο. Ήλθαν αρρώστιες, άρχισαν να ψάχνονται τι συμβαίνει. «Θέλετε ήλιο», τους είπαν οι αρμόδιοι. Ήλθε και ο σεισμός του 1949 με ελαφρές ζημιές, που τους έκανε να πάρουν την απόφαση της μετακόμισης.

Ετσι Το 1960 μπήκε ο θεμέλιος λίθος στο νέο χωριό που το ονόμασαν Νέα Ποταμιά

Στην παλιά Ποταμιά ζούσαν 70 οικογένειες, κοντά 500 άτομα.

Παλιά, δεν υπήρχε σχολείο. Όλοι θυμούνται ακόμη το σπίτι του Κουτσουβάσιλου, που πήγαιναν για τα μαθήματα.

Το πρώτο σχολείο στην παλιά Ποταμιά χτίστηκε το 1912 με προσωπική εργασία των κατοίκων. «Όμορφο σαν την Ακρόπολη είναι ακόμη. Στέκει εκεί εγκαταλελειμμένο», λέγαν όλοι. Τότε είχε μέχρι κι 80 μαθητές.

Οι Ποταμούσοι λένε ότι από εκεί έχουν βγει πολλοί δάσκαλοι, ένας γιατρός, αλλά κυρίως ένας πυρηνικός επιστήμονας που μένει στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ και εργάζεται στη ΝΑΣΑ.

Στην τελευταία μου επίσκεψη στο χωριό είδα με έκπληξη ότι το παλιό σχολείο επισκευάστηκε.. πιθανότατα το μετέτρεψαν σε αίθουσα που υποδέχεται τον κόσμο στο πανηγύρι που γίνεται κάθε χρόνο εκεί στην εκκλησία του Αγ. Αντώνη που επίσης έχει επισκευαστεί..

Προτίμησα να μην το φωτογραφίσω..

Να το θυμάμαι όπως το αντίκρυσα στην πρώτη μου επίσκεψη εκεί πριν λίγα χρόνια..