Με πλώρη για τη Μαύρη Ράχη..

Έχει μια σαγήνη τούτος ο τόπος..

"Ερατεινή, γλυκεία
θυγάτηρ, Υπερίονος,

πόσον, ω χρυσοβλέφαρος,

πόσον δεκτή και νόστιμη

φέγγεις, ω ημέρα.

Ιδού τα πολυτάραχα

κύματα της θαλάσσης·

ιδού, ιδού των αμώμων

Ψαρών δικαιοτάτων

η τραχείαι πέτραι."

(Ωδή εις Ψαρά-Ανδρέα Κάλβου)

Γυμνό και άγριο τοπίο..

xωρίς ίχνος δέντρου..

Στέκω στο ύψωμα δίπλα στον παλιό μύλο

Ουρανός μόνο και θάλασσα μπροστά μου
και πιό πάνω ο θεός..

Η θάλασσα εμπρός μου

  αντανακλά τον ουρανό..
αντανακλά το βλέμμα του θεού..

Ανασαίνω βαθιά τον Ψαριανό αέρα και στο

μυαλό μου φέρνει τη λέξη «λεβεντιά»

και εικόνες από αγώνες, επαναστάσεις και ηρωισμούς

εικόνες που με γυρίζουν πίσω στο παρελθόν,

το ντυμένο με την αίγλη του αρχαίου μεγαλείου,

της αυτοθυσίας και των ιδανικών..