ένα λιθαράκι...

Kάθεσαι στην κάμαρά σου αναπαυτικά ...
Ξεφυλλίζεις τα βιβλία σου, τη μόνη συντροφιά που σου δίνει χωρίς ανταλλάγματα
Κρατάς και σημειώσεις.. Η σκέψη σου ταξιδεύει και πιο πέρα από αυτά που γράφεις..
Ανασκαλεύεις αναμνήσεις και κομμάτια ξεχασμένα δικά σου..
Και γράφεις κατεβατά ολόκληρα.. έπειτα τα διαβάζεις και όταν κάτι σε χαλάει τα σκίζεις και γράφεις άλλα..
Και χαμογελάς αυτάρεσκα πάνω από τα γραπτά σου..
Και νιώθεις όμορφος/η ..πολύ όμορφος/η.. Αξιος/α ναγαπήσεις και ναγαπηθείς..
Μα όχι.. κουνάς το χέρι σου πέρα δώθε σαν για να διώξεις τις ανώφελες σκέψεις..
Είσαι καλά.. τίποτα δε σου λείπει..

Στη μοναχικότητα.. εκεί κρύβεται η ύψιστη ελευθερία.. η αληθινή ευτυχία ..

κάθε άλλη απόπειρα μόνο μάταιη μπορεί να αποδειχτεί.. το έχεις ζήσει.. το έχεις νιώσει ...
Σηκώνεσαι αποφασιστικά και φτιάχνεις καφέ…
Κάθεσαι να τον πιείς στην αφόρητα τακτοποιημένη κουζίνα σου..
Μηχανικά ακουμπάς την παλάμη σου ανοιχτή σαν βεντάλια πάνω στο τζάμι του τραπεζιού..
Χαζεύεις ένα ένα τα δάχτυλα του χεριού σου.. τις φλέβες που ασφυκτιούν φυλακισμένες κάτω από το δέρμα σου..

Χαζεύεις το τζάμι που θολώνει απο τη ζέστη του χεριού σου..

Εχεις προσέξει ότι κάποιες φορές οι φλέβες στη ράχη της παλάμης σου διακρίνονται εντονότερα χωρίς να μπορείς να προσδιορίσεις το λόγο που αυτό συμβαίνει..

Ισως θα έπρεπε να ρωτήσεις κάποιον γιατρό να σου λύσει αυτή τη χρόνια απορία..

Ξάφνου τότε, βλέπεις την παλάμη σου να ανασηκώνεται αργά να ανεβαίνει στο ύψος του προσώπου σου ..

Να γυρνάει ανάποδα και...

Μία, Δύο, Τρείς εισπράττεις άναυδος/η τρείς υπέροχες μούτζες

Και στ αυτιά σου αντηχεί και πάλι εκείνη η μπάσα φωνή του..
-Δεν ωφελεί!!!
-Αφού το ξέρεις!!! Πως κάθεσαι εκεί και περιμένεις!!! Περιμένεις και αφουγκράζεσαι με τεντωμένο το αυτί σου...

Ενα τηλέφωνο, τον ήχο από ένα μήνυμα στα εισερχόμενα του κινητού σου, το εικονίδιο με το κλειστό φακελάκι στο mail σου..

περιμένεις και αφουγκράζεσαι έναν ήχο, μια φωνή από τα έξω, από τους έξω..

μια επιβεβαίωση, μια υποψία ότι κάποιος σε νοιάζεται, σε σκέφτεται, σε θέλει ...

Και άσε τι λένε οι σοφοί.. Οι σοφοί δεν είχαν χρόνο για σχέσεις..

Το γεγονός είναι ότι εσύ κάθεσαι εδώ και περιμένεις, με ολόκληρο το σώμα σου ολόκληρο το είναι σου και αν θες να ξέρεις αυτό σε κάνει να διαφέρεις απ τους νεκρούς…

Αναπηδάς από την καρέκλα σου δίνεις μια στο τραπέζι κάνοντας άνω κάτω την απελπιστικά τακτοποιημένη κουζίνα σου ενώ μια άγρια χαρά σε κυριεύει .. και χαμογελάς... παίρνεις βιαστικά το πανωφόρι σου και ορμάς έξω στους δρόμους, σκοντάφτεις δήθεν τυχαία στον πρώτο περαστικό που συναντάς
Για καλή σου τύχη σου ανταποδίδει με ένα πλατύ χαμόγελο
Παίρνοντας θάρρος ..
-Χορεύετε τον ρωτάς?? Δεν προλαβαίνει να απαντήσει ..

Καταμεσής του δρόμου δύο "τρελοί" χορεύουν ταγκό στο ρυθμό μιας ανύπαρκτης μουσικής..

Περαστικοί πηγαινοέρχονται με αντιδράσεις που ποικίλουν κιεσύ αλαλάζεις..

Μη στέκεστε!!!

Ελάτε να βάλουμε όλοι ένα λιθαράκι να ανατρέψουμε το κατεστημένο που μας συρρικνώνει.. δεν χρειάζεται να είναι ογκόλιθος.. ας είναι ένα λιθαράκι..

Αρκεί..

Αρκεί που ο χρόνος τελειώνει...