Bρίσκει τρόπο η ζωή... στα Πατρικά

Η ομορφιά βρίσκεται δίπλα μας.. βρίσκεται εκεί που τυχαία την ανακαλύπτουμε.... και μερικές φορές παίρνει δεκαετίες ολόκληρες για μια τέτοια ανακάλυψη και ας είναι δίπλα μας.
Αυτά σκέπτομαι καθώς διασχίζω τα στενά δρομάκια στο χωριό Πατρικά ενός από τα περίφημα μεσαιωνικά καστροχώρια της πατρίδας μου.

Εύποροι χωρικοί από την Καλαμωτή έχτισαν έναν πύργο στην περιοχή για λόγους υγείας. Οι απόγονοί τους, που ζουν στην Καλαμωτή συνήθιζαν να αναφέρονται στην περιοχή ως περιουσία των πατέρων τους, δηλ. "Πατρικά". Έτσι, προέκυψε το όνομα του χωριού

Περπατώ πλημμυρισμένη με παιδιάστικο ενθουσιασμό με μάτια και ρουθούνια ορθάνοιχτα με μια διάθεση να πάρω μαζί μου, μέσα μου .ο.τι βλέπω, ό,τι ακούω, ό,τι μυρίζω, ό,τι αισθάνομαι.... ό,τι υπάρχει γύρω μου..

Ερείπια παλιών σπιτιών όπου τώρα κατοικούν σαύρες ποντίκια, μικρά πουλιά, κάποιες φορές και δέντρα ολόκληρα που ασφυκτιώντας πετάγονται από τα παράθυρα, τις πόρτες τα ανοίγματα..

Παραδίπλα άλλα σπίτια αναπαλαιωμένα ευτυχώς με τη φροντίδα της Αρχαιολογικής υπηρεσίας, ώστε να μην αλλοιωθει ο εξωτερικός τους χαρακτήρας.
Πρέπει να πέσει ο σοβάς και να γίνει αρμολόγηση, απαγορεύονται ηλιακοί θερμοσίφωνες, εξωτερικές σκάλες, αλουμίνια...

Mέσα απο τα ερείπια και τις στάχτες του το χωριό σιγά και θριαμβευτικά ξαναγεννιέται, έτσι όπως του αρμόζει..

Tα σπίτια τόσο στα Πατρικά αλλά και σε όλα τα καστροχώρια, είναι διώροφα ή τριώροφα λιτά και λειτουργικά, με θόλο και αποτελούν μια συμπαγή μάζα. Tα στενά δρομάκια συνδέονταν μεταξύ τους με διαδοχικές καμάρες· έτσι από την ταράτσα του σπιτιού σου μπορούσες να πας οπουδήποτε στο χωριό.

Στόχος η αποτελεσματική άμυνα του χωριού αλλά και ο έλεγχος των κατοίκων από τους Γενοβέζους κατακτητές οι οποίοι και τα έχτισαν με σχέδια που στάλθηκαν από τη Γενοβα
Σκοπός τους η εκμετάλλευση της μαστίχας και άλλων προϊόντων που παρήγαγε το νησί.

Στο κέντρο του χωριου υπάρχει η εκκλησία και ο πύργος και μία μικρή πλατεία, το «λιβάδι». Τριγύρω στο χωριό υπήρχε τείχος που έφτιαχναν οι εξωτερικοί τοίχοι των τελευταίων σπιτιών και είχε δύο σιδερένιες πόρτες που έκλειναν με τη δύση του Ήλιου.

Βουκαμβίλιες, γιασεμιά, βασιλικοί, γεράνια, δίνουν πολύχρωμες πινελιές -ανάσες στο κατά τα άλλα μουντό χρώμα της πέτρας που επικρατεί παντού

Περπατώ και ονειρεύομαι την καρδιά του χωριού να χτυπάει δυνατά… να ξεχυλίζει από ζωή, εργασία και γέλια παιδιών..

Δίπλα μου περπατάει η Μόνικα και ο Πάολο ένα ζευγάρι φίλων Ιταλών που εξαιτίας τους βρέθηκα για πρώτη φορά στο χωριουδάκι αυτό.
Ερχονται κάθε χρόνο στο νησί και τόσο το έχουν αγαπήσει που αποφάσισαν να αγοράσουν ή να χτίσουν ένα σπίτι ώστε να παρατείνουν και το χρόνο της παραμονής τους και με προοπτική κάποτε να έρθουν να κατοικήσουν μόνιμα εδώ..
-Κάθε χρόνο μου λένε, προτού να έρθουμε στη Χίο επισκεπτόμαστε και άλλα νησιά.. Μετά απο λίγες μέρες θέλουμε να φύγουμε να έρθουμε πάλι εδώ.. Είναι σαν να ερχόμαστε στο σπίτι μας.
Ο Πάολο οικονομολόγος με δική του εταιρεία έχει σαν χόμπυ το ψαροντούφεκο.. εγώ θα έλεγα ότι το ψαροντούφεκο αποτελεί απλά μια πρόφαση για να βρίσκεται μέσα στη θάλασσα.. κι εκεί να χάνεται και να ξεχνάει να επιστρέψει..
Τι κάνεις τόσες ώρες τον ρωτάω.. δεν κουράζεσαι?
-Βρίσκομαι μέσα στη θάλασσα μου απαντάει, τόσο απλά..
Αυτό για μένα είναι διακοπές και ξεκούραση..
Μεσα στο νερό αδειάζει το μυαλό μου... Μόνο η θάλασσα το καταφέρνει αυτό..
Και για τη Μόνικα η θάλασσα είναι η επίσημη ερωμένη του συζύγου της.. μια ερωμένη που έχει αποδεχτεί έστω και αν δεν είναι ό,τι καλύτερο για εκείνη να τον περιμένει ώρες ολόκληρες στις έρημες ακρογιαλιές ως που να χορτάσει την αγκαλιά της και να επιστρέψει..

Εχουν γυρίσει ψάχνοντας για σπίτι, όλα τα χωριά.. Επέλεξαν τα Πατρικά για λόγους που διέκρινα κιεγώ μόλις τα γνώρισα.. Κυρίως για την αυθεντικότητά τους..

Νιωθω αμήχανα να μαθαίνω ένα κομμάτι του τόπου μου από δυό ξένους,,

Να εγκαταλείπουμε εμείς τα σπίτια μας, τα χωριά μας, τα νησιά μας, να φεύγουμε για τις μεγάλες πόλεις και να τα αγοράζουν ξένοι..

Να έρχονται οι ξένοι και να βρίσκουν δουλειά στον τόπο μας(σε όλα σχεδόν τα σπίτια που αναπαλαιώνονται δουλεύουν συνεργεία Αλβανών μεταναστών)
Κι εμείς να παραπονιόμαστε για ανεργία να καίμε και να παραβιάζουμε το περιβάλλον μας

Και η γη που μας ανάθρεψε να ερημώνει..
Περπατάμε και μου δείχνουν ένα πανέμορφο αναπαλαιωμένο..
- Το έχουν αγοράσει και αυτό Ιταλοί μου λένε.. και μένουν εδώ σχεδόν μόνιμα

Βγαίνουμε απο το χωριό και περπατάμε προς το αυτοκίνητο..

Μια πνοή αισιοδοξίας φυσάει μέσα μου..

Για τη ζωή που βρίσκει τον τρόπο και το δρόμο και συνεχίζει..