Mεθύστε!!

Eπειδή μετά απο καιρό, λιγάκι το έριξα έξω, λιγάκι αφέθηκα, ξεχάστηκα και "μέθυσα" τις μέρες που πέρασαν,

μου ήρθε στο νου αυτό το αγαπημένο ποίημα του Μπωνλνταίρ ..

Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι.

Αυτό είναι το παν.

Το μοναδικό πρόβλημα.

Για να μη νιώθετε το βαρύ του Χρόνου φορτίο που τσακίζει τους ώμους σας,

και προς τη γη σάς σέρνει,

πρέπει να μεθάτε χωρίς αναπαμό.

Μα με τι;

Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή,

κατά το κέφι σας.

Μα μεθύστε!

Κι αν, καμιά φορά, στα σκαλοπάτια ενός παλατιού,

στου χαντακιού το πράσινο χορτάρι,

στη σκυθρωπή της κάμαράς σας μοναξιά,

ξυπνήσετε, και το μεθύσι έχει λιγοστέψει ή χαθεί,

ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι,

ό,τι φεύγει, ό,τι βογγά, ό,τι μιλά,

ρωτήστε τι ώρα είναι.
Κι ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι,

το πουλί, το ρολόι, θα σας αποκριθούν:

«Ώρα είναι να μεθύστε!

Για να μην είσαστε του Χρόνου σκλάβοι βασανισμένοι,

μεθάτε, μεθάτε αδιάκοπα!

Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή,

κατά το κέφι σας».