Ερείπια

...Κι όνειρα να γκρεμίζονται που χτίστηκαν

με της καταραμένης ανέχειας τον ιδρώτα

είδηση δεν παίρνουμε

καταπλακωμένοι

μακάριοι κοιμόμαστε

σα να ΄ναι τα ερείπια θαλπωρή...

(Κική Δημουλά)

...................

(Εικόνες από Αγιάσματα-Χίος)

Τα Αγιάσματα κοντά στο χωριό Κέραμος, βρίσκονται στο Βόρειο τμημα του νησιου 60 χλμ απο την πόλη της Χίου και οφείλουν το όνομά τους στα ιαματικά νερά που πηγάζουν απο τη γη σε θερμοκρασία 70ο βαθμών Κελσίου


Στο παρελθόν ήταν λιμάνι και κέντρο εμπορίου των γύρω χωριών, κυρίως για το αντιμόνιο, καθώς η περιοχή είναι γνωστή από τους αρχαίους χρόνους για τα κεραμικά και τα κοιτάσματα αντιμονίου.

Τα κοιτάσματα αντιμονίου έκαναν την Κέραμο ένα από τα πιο σημαντικά χωριά του Δήμου Αμανής τα μέσα της δεκαετίας του 60.

Η παραλία με τα κρυστάλλινα νερά λόγω της θέσης της όταν φυσάει βορριάς δέρνεται απο μεγάλα κύματα, αλλά απο την άλλη η διαδρομή ως εκεί περνώντας μέσα απο ένα άγριο τοπίο με βουνά, πλούσια βλάστηση, νερά και λαγκάδια σε αποζημιώνει

Από το 19ο αι. (1880-90) λειτουργούσαν στην περιοχή μεταλλεία αντιμονίου. Υπάρχουν ακόμη και σήμερα τα οικήματα όπου έμεναν οι εργάτες των λατομείων, χτισμένα με θυμιανούσικη πέτρα. Υπάρχουν ακόμη γύρω στις 15 σήραγγες-στοές που οδηγούν στα εγκατα της γης. Εκεί εργάστηκαν χιλιάδες άνθρωποι.

Τέσσερα χρόνια όμως ήταν αρκετά για να πεθάνουν 30 κάτοικοι από καρκίνο, πολλοί άλλοι από τα γύρω χωριά κι αρκετοί ξένοι. Τα μεταλλεία έπαψαν να λειτουργούν το 1954.

Tα Αγιάσματα σήμερα παρόλες τις δυνατότητες ανάπτυξης που διαθέτουν,
παρόλο το ένδοξο παρελθόν τους
παρουσιάζουν μια  οδυνηρή εικόνα ερήμωσης και εγκατάλλειψης,
που σε κάνει απο την άλλη να νομίζεις ότι αν απλώσεις το χέρι σου ψηλά στον ουρανό
μπορεί και να αγγίξεις τον ίδιο το θεό ..

Τις είδα και φέτος..

Ειδα και φέτος τις μυγδαλιές ν ανθιζουν και χαμογέλασα


Είναι ν απορεί κανείς με τη δύναμη και τη διάθεση αυτών των δέντρων να ανθίζουν στην καρδιά του χειμώνα.. σαν για να κρατούν άσβεστη τη φλόγα των ονείρων μας..
Σαν για να στάζουν βάλσαμο στη βαρυχειμωνιά μας..


Το έψαξα λίγο και βρήκα ό,τι η μυγδαλιά τελικά εκτός από τόλμη είναι και το γνωστικότερο των δέντρων.. και ας νομίζουμε το αντίθετο..
 Τα ατελή της άνθη την καθιστούν τελευταία στις προτιμήσεις των εντόμων όταν αυτά έχουν και άλλες επιλογές.. Αν λοιπόν η μυγδαλιά άνθιζε τον καιρό που ανθίζουν όλα τα φυτά θα είχε τον κίνδυνο να εξαφανιστεί καθώς δεν θα έβρισκε έντομα να μεταφέρουν τη γύρη από το αρσενικό άνθος στο θηλυκό ώστε να γονιμοποιηθεί..


Kάτι που επίσης δεν γνώριζα είναι ότι αυτό που τους δίνει την εντολή να ανθίσουν δεν είναι ο καιρός, το κρύο ή η βροχή τα οποία βεβαίως δεν είναι σταθερά από τον ένα χρόνο στον άλλο, αλλά η διάρκεια της μέρας, που πάντα είναι ίδια την ίδια ημερομηνία…


Θυμάμαι τότε που τα χωράφια ήταν γεμάτα μυγδαλιές σκαρφάλωνα στα κλαδιά τους παρόλο που τα χέρια μου γέμιζαν κόλλες απ τον κορμό τους και τίναζα τα άνθη τους για να δω τη βροχή από λευκά ανθάκια να πέφτει στο χώμα
Και έπειτα που με λαχτάρα περίμενα τα πρώτα τσάγαλα πριν πήξει ο καρπός να τρέξω κρυφά από τη μαμά να φάω με το τσόφλι τόσα που με έπιανε η κοιλιά μου αλλά πού να πω κουβέντα το βράδυ.. κιχ δεν έβγαζα..
Θυμάμαι κι εκείνο το γλυκό, κουρκουτσού το λέγαμε, που φτιάχναμε με τα φρέσκα αμύγδαλα.. Τα καθαρίζαμε από το τσόφλι και το φλούδι τα χτυπούσαμε στο γουδί μαζί με ζάχαρη και φρυγανιά και γινόταν ένας γλύκισμα να σου τρέχουν τα σάλια.. Τότε βλέπεις που δεν τα χαμε όλα είχαμε το προνόμιο να χαιρόμαστε με τα μικρά και ασήμαντα που η φύση απλόχερα μας χάριζε..

Τωρα που έχουμε παραπάνω από όσα χρειαζόμαστε δεν βρίσκουμε πια με τι να χαρούμε.. Εκείνη τη λαχτάρα που μας γαργαλούσε τα σωθικά και μας πλημμύριζε ζωή, την έχει εκτοπίσει ο κορεσμός και η απόγνωση..


Κάποτε ως και οι πόλεις μας ήταν γεμάτες αμυγδαλιές, μουριές, συκαμινιές ,εσπεριδοειδή


Πλέον στολίζουμε τους κήπους και τις πόλεις μας με ψεύτικα δέντρα.. άοσμα και άχρωμα που δεν καρπίζουν, που δεν μυρίζουν, που δεν φυλλοβολούν, που δεν λερώνουν γιατί ο χρόνος μας έχει γίνει δυσεύρετος και πολύτιμος..


Εικόνες ήχοι ευωδιές και γεύσεις έχουν χαθεί από την καθημερινότητά μας αφήνοντάς την φτωχότερη ανούσια και άδεια.. Όλα εκείνα που κάποτε ήταν δεδομένα και αυτονόητα έχουν γίνει είδος πολυτελείας και όνειρο διακοπών..


Παρόλα αυτά ευτυχώς έξω στα χωράφια, οι μυγδαλιές συνεχίζουν να ανθίζουν μέσα στο καταχείμωνο μαγνητίζοντας τα βλέμματα και τις καρδιές μας..

σύντομο brake

Λόγω εκτάκτου ανάγκης διαφυγής, βρέθηκα για λίγες μέρες στην Πράγα ..

Γοητευτική, μαγευτική, συναρπαστική σαν ένα λαχείο που πέφτει στα χέρια σου, ξύνεις την επιφάνειά του και ανακαλύπτεις αμέτρητα στρώματα μυστηρίου, εκκεντρικότητας ακόμα και τρόμου.

H Πράγα είναι ένα μαγικό σύμπλεγμα, ποταμού, λόφων, κτιρίων, κάστρων, εκκλησιών και ανοιχτού ορίζοντα.

Οι πύργοι, οι τρούλοι και τα καμπαναριά της σκαρφαλωμένα στον απέραντο ουρανό της, αντισταθμίζουν θαρρείς, τις ακτές και τα λιμάνια μας

Το περπάτημα στους δρόμους και στις πλατείες της απολαυστικό καθώς εξαιτίας ενός ευαίσθητου προγραμματισμού, το ιστορικό κέντρο της πόλης έχει αποκλειστεί από τη διέλευση αυτοκινήτων

Οι δρόμοι της Παλιάς πόλης και η Γέφυρα του Καρόλου γεμάτα πλανόδιους πωλητές, βιολιστές και κάθε είδους καλλιτέχνες.. ακόμα και με 6 βαθμούς κάτω από το μηδέν.. ακόμα και σε ηλικίες

άνω των 70.

Μου είχαν πει: Μη φύγεις απ την Πράγα χωρίς να δεις  μία παράσταση Μαύρου θεάτρου..

«Η Τεχνική του «μαύρου θεάτρου» βασίζεται σ' ένα οπτικό τέχνασμα γνωστό ως το «τέχνασμα του μαύρου κουτιού», το οποίο στηρίζεται στην ατέλεια του ανθρώπινου ματιού που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το μαύρο πάνω στο μαύρο. Ηθοποιοί ντυμένοι στα μαύρα κινούνται μπροστά από ένα μαύρο φόντο κι έτσι είναι αόρατοι για το κοινό. Το ίδιο ισχύει για διάφορα αντικείμενα ή μηχανικές συσκευές.

Η δουλειά των ηθοποιών συνδέεται με προβολές, υπερμεγέθεις κούκλες, χρήση έξυπνων και εντυπωσιακών εφέ, συναρπαστική διαδοχή εικόνων.


Όλα αυτά σε συνδυασμό με την όμορφη μουσική και την λυρικότητα που διαπνέει τη φιλοσοφία της συγκεκριμένης σχολής καλλιτεχνών, έχουν συμβάλλει στην τεράστια επιτυχία και απήχηση του Μαύρου Θεάτρου ανά τον κόσμο.»

Αυτά τα διάβασα μετέπειτα.. Προτίμησα να ξεκινήσω για το θέατρο χωρίς να έχω απολύτως καμία ιδέα για το τι θα δώ.. Ηταν ένα μικρό θεατράκι σε ένα παλιό κτίριο της οδού Kαρλοβα..

Η παράσταση ήταν μια ελεύθερη διασκευή του παραμυθιού «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» και ακριβώς έτσι ένιωσα κιεγώ σε όλη τη διάρκεια του έργου που όσο και αν προσπαθούσα να το δω με το στόμα κλειστό, αυτό επέμενε να ανοίγει από έκπληξη, απορία, συγκίνηση, χαμόγελο, θαυμασμό.. Ευτυχώς στην μικρή αίθουσα επικρατούσε απόλυτο σκοτάδι κι έτσι χωρίς περισπασμούς εγώ έζησα το έργο η Σταγόνα στη Χώρα του θαυμαστού κόσμου του Μαύρου θεάτρου..

Η Πράγα έχει πάνω από 20 μουσεία.. Για μουσεία δεν τρελαίνομαι.. έχω δει αρκετά και τα έχω ψιλοβαρεθεί εκτός αν πρόκειται για κάτι ιδιαίτερο..  προτιμώ να βλέπω τα πράγματα στο φυσικό τους περιβάλλον... προτιμώ να περιπλανιέμαι στα δρομάκια, να μυρίζω τον άερα που κυκλοφορεί ανάμεσά τους, να χάνομαι, να ανακαλύπτω όμορφες γωνιές, να χαζεύω τους ανθρώπους,  να χιονίζει και να περπατάω τρώγοντας ένα χωνάκι παγωτό, ή να πίνω  ζεστό capputccino σε ένα υπαίθριο καφέ κάτω απο κείνες τις σόμπες μανιτάρια και με μια κόκκινη κουβερτούλα στα γόνατα..

προσφορά του καταστήματος...

Και τρελαίνομαι για τους μουσικούς των δρόμων.. εκεί μπορεί να γίνω στήλη άλατος ακόμα και αν το κρύο με διαπερνάει ως το κόκαλο.

Εντύπωση όμως μου έκανε το μουσείο Κομμουνισμού δίπλα σε καζίνο και Μac Donald.!!!

Τίτλος έκθεσης: ‘Κομμουνισμός: Το Όνειρο, η Πραγματικότητα και ο Εφιάλτης»...

To μουσείο μεσαιωνικών βασανιστηρίων,

Το μουσείο sex που δεν επισκέφτηκα και θα μείνω με την απορία..

Εντύπωση μου έκανε που στους δρόμους της δεν υπήρχαν ζητιάνοι. Ισως να έφταιγε το κρύο.. Οι δύο μόνο που έτυχε να συναντήσω βρισκόταν στην ίδια στάση, στα γόνατα, σκυφτοί χωρίς να φαίνεται το πρόσωπό τους και συντροφιά  με έναν σκύλο.

Εντύπωση μου έκανε το πώς εκμεταλλεύονται τα μνημεία τους.

Στο παλιό Δημαρχείο έχουν μετατρέψει τη μεγαλύτερη αίθουσα σε μουσική σκηνή με την καλύτερη ακουστική σε όλη την Ευρώπη..

Εκεί παρακολούθησα ένα κονσέρτο της κρατικής συμφωνικής ορχήστρας ..

Σε άλλη διπλανή αίθουσα λειτουργεί εστιατόριο πολυτελείας κ.ο.κ

Ο πύργος που βλέπετε παρακάτω λειτουργεί και αυτός σαν εστιατόριο πολυτελείας.

Μεταξύ μας τώρα, μετά από όλα αυτά και για να μην σας κουράζω άλλο,

σας εξομολογούμαι ότι:
Πανέμορφη η Πράγα αλλά

τον ήλιο, τον αγέρα και τη θάλασσα,

τη γωνιά μου στο Αιγαίο

δεν τα αλλάζω με τίποτα στον κόσμο..

ένα μικρό δωράκι...

στο  Φράκταλ

(του το χρωστούσα)

με αγάπη

για να το συντροφεύει

στο μεγάλο ταξίδι του

να του θυμίζει την Ανοιξη που παραμονεύει

στο κατόπι του χειμώνα

το καλοκαίρι που θα ρθεί..

τη βίγλα του

τη θάλασσά του

 το θαλασσόβραχο που απλώνει τα όνειρά του,

το υπέροχο καστροχωριό του

την αυλή με τις γλαστρούλες και το γιασεμί του..

Είναι εκεί..είναι γεμάτα προσμονή..

και είναι όμορφο να έχεις μια γωνιά να σε προσμένει...

Η τέλεια ταχύτητα..

"Θ αρχίσεις να πλησιάζεις τον Παράδεισο Ιωνάθαν,

τη στιγμή που θα αγγίξεις την τέλεια ταχύτητα

              

                

Και τέλεια ταχύτητα δεν ειναι να πετάς με χίλια μίλια την ώρα

ή με ένα εκατομμύριο ή με την ταχύτητα του φωτός

Κιαυτό γιατί κάθε αριΘμός ειναι απο μόνος του ένα όριο

ενώ η τελειότητα δεν έχει όρια

Τέλεια ταχύτητα σημαίνει Να εισαι εκεί..

Είναι παράξενο. Οι γλαροι που περιφρονούν την τελειότητα για χάρη του ταξιδιού,

πηγαίνουν στο πουθενά με καθυστέρηση

Οσοι βάζουν σε δεύτερη μοίρα το ταξίδι για χάρη της τελειότητας πηγαίνουν παντού

μέσα σε μια στιγμή"

Από το Γλάρο Ιωνάθαν του R. BACH

Υ.Γ. Την ανάρτηση αφιερώνω στην αγαπημένη μου ξερολιθούλα  που λατρεύει τους γλάρους, που εδώ και καιρό πονάει αλλά πάραυτα είναι εκεί συνεχίζει να χαμογελάει και να ονειρεύεται.. Της ευχομαι ολόψυχα περαστικά..και

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!